Όταν επέστρεψαν πάνω στη γη διέσχισαν την επόμενη συνοικία για να βρεθούν πιο κοντά στη θάλασσα στο σημείο που της ήταν αφιερωμένη μια άλλη εκκλησία αιωνόβια και αυτή. Ήταν μία γαλάζια πέτρα πάνω σ’ ένα παραδοσιακό goban. Μπορεί να μην είχε νόημα για τους ειδικούς του παρελθόντος, αλλά έδειχνε ένα νέο μονοπάτι εκείνο που ήταν άνοιγμα ο δρόμος σ΄ έναν κόσμο που φαινόταν κλειστός εδώ και χιλιετίες. Όμως η καινοτομία ήταν απαραίτητη για ν’ αλλάξουν τα δεδομένα. Κάθε νέα σκέψη είχε επιπτώσεις όχι μόνο στη νοόσφαιρα αλλά και στη δημιουργία διακλαδώσεων του χωροχρόνου. Η εκκλησία ήταν ένας δεσμός. Ακίνητη στον χώρο, ταξίδευε μόνο με τον Χρόνο. Λειτουργούσε ως μία ιδιομορφία του χωροχρόνου. Γύρω της υπήρχαν πολλές κινήσεις αλλά μόνο μία πράξη είχε νόημα: η πίστη. Αυτή ήταν η υπέρβαση, δημιουργούσε ένα παράξενο δεδομένο. Ήταν σαν να έβαζε κάποιος κομμάτι της άκρης πάνω στο goban. Αυτό το στοιχείο δεν ήταν μία απλή πέτρα αλλά μία αλλαγή του ξύλινου χωροχρόνου. Ήταν παραγωγή μη αναστρέψιμης πράξης. Από τη στιγμή που είχε αγγίξει τη γη, κανείς δεν μπορούσε να τη μετακινήσει, ανήκε στον Χρόνο.