Με τις νεκρές ζώνες, τις ζωντανές ζώνες και τις αγέννητες ζώνες, ο Χιλιάνθρωπος είχε γαλάζιες πέτρες για να δημιουργήσει τα στοιχεία στο βαθυδίκτυο της Ανθρωπότητας. Με αυτή την έννοια υλοποιούσε μια Αόρατη Ολιστική Ζώνη, όπου η Ανθρωπότητα ήταν πιο ανθεκτική στις επιθέσεις της βαρβαρότητας, διότι το έργο της ήταν αιωνόβιο και δεν έπεφτε στην παγίδα της επικαιρότητας. Η πόλη είχε περισσότερα να προσφέρει ακόμα και από τις παλαιότερες συνοικίες, διότι οι εκκλησίες δεν περιορίζονταν στους ανθρώπους της περιοχής, αλλά άγγιζαν όλους τους πιστούς όπου και να ήταν πάνω στην υδρόγειο. Το ίδιο ήταν για τους ιερούς ναούς των πολιτισμών που αντιστέκονταν στη βαρβαρότητα του κενού που ήθελε να αφανίσει τα πάντα για να υπάρχει μόνο το παρόν που αποτελούσε το μεγαλύτερο κενό του Χρόνου, αφού ήταν η απουσία του παρελθόντος και του μέλλοντος. Γι’ αυτό οι χρονοκτόνοι ήταν πάντα του παρόντος, διότι η επανάληψή του έσβηνε τα πάντα και δεν άφηνε να εμφανιστεί τίποτα. Και δεν ήταν τυχαίο που η εξουσία προσπάθησε να ελέγξει με βία την πόλη αλλά μάταια ακόμα κι αν μαρτύρησαν τόσοι αθώοι και Δίκαιοι. Και η ιστορία έζησε και συνέχισε. Με αυτή συνομιλούσε τώρα ο Χιλιάνθρωπος για το παράδειγμα της αντίστασης, της ανθεκτικότητας και της απελευθέρωσης: νεκρών, ζωντανών και αγέννητων.