Με το άγγιγμα των άστρων, η κρυπτο-ιστορία συνέχισε την πορεία της, αφού έβλεπε και στο σκοτάδι λόγω των ήλιων. Έτσι ακολουθούσε την πολυκυκλικότητα του Χρόνου. Γι’ αυτόν τον λόγο είχε επιστρέψει για να ετοιμάσει και άλλους για τον αγώνα ενάντια στην βαρβαρότητα ακόμα κι αν αυτή φαινόταν αήττητη στους ραγιάδες και σε όσους δεν ήταν πιστοί στο φως. Διότι δεν πίστευαν ότι θα μπορούσαν να περπατήσουν πάνω στο απέραντο γαλάζιο ακόμα κι αν οι πέτρες είχαν ήδη τοποθετηθεί. Ο αγώνας δεν είχε σταματήσει εδώ κι αιώνες, έπαιρνε άλλη μορφή κάθε φορά αλλά η βαρβαρότητα ήταν ίδια όσες φορεσιές κι αν έβαζε για να κοροϊδέψει τους αδιάφορους κι όσους ξεχνούσαν. Έτσι έπρεπε το παρελθόν να διδάσκει το μέλλον από πριν για να υπάρχει και μετά το παρόν. Σε αυτή την πόλη είχε διδάξει άλλο ένα μάθημα πολιορκητικής στους επόμενους. Διότι το απέραντο γαλάζιο ήταν μόνο η αρχή και όχι το τέλος. Αυτό έπρεπε να διδαχθούν για να ζήσουν την πραγματικότητα δίχως να καταρρεύσουν με τις επιθέσεις της βαρβαρότητας. Διότι τα κρεμμύδια δεν κλαίνε και δεν είχαν έρθει για δαμάσκηνα και μόνο.