Για να συνεχίσει διαχρονικά ένα μεγαλόπρεπο έργο έπρεπε να έχει προστασία, αλλιώς λόγω έλλειψης ανθεκτικότητας μετά από επιθέσεις αδιαφορίας και λήθης ήταν καταδικασμένο να εκφυλλιστεί. Έτσι είχαν αλλάξει πολλές φορές ιστορικοί στόχοι, επειδή οι κοινωνίες είχαν εγκαταλείψει το όραμά τους μόλις βρήκαν ένα άνοιγμα στην ασπίδα τους. Μόνο οι σπάνιοι άνθρωποι ήταν ικανοί να κλειδώσουν ένα στόχο και να μην τον χάσουν ούτε να τον ξεχάσουν ακόμα κι αν η επίτευξή του απαιτούσε αιώνες. Ο Χιλιάνθρωπος είχε εξετάσει πολλές φορές τα σχέδια του αρχιτέκτονα για να μελετήσει τις λεπτομέρειες που έκαναν τη διαφορά. Έτσι είχε ενσωματώσει και τις υπερβολικές δομές και τις αλυσιδούλες στην νοόσφαιρά του. Διότι αυτές οι καινοτομίες δεν υπήρχαν σε άλλους ναούς και παρόλο που αποτελούσαν ανοιχτές δομές δεν επέτρεπαν παράλογες παραλλαγές, έτσι η θυσία για την Ανθρωπότητα δεν θα ήταν μόνο σπατάλη, αλλά στρατήγημα ενάντια στη λήθη. Ο αγώνας αναζητούσε τη συνέχεια πριν αρχίσει, αλλιώς δεν είχε κανένα νόημα η αρχή ή χειρότερο ακόμα μπορούσε να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από τη βαρβαρότητα. Η ασχήμια δεν ήταν εμπόδιο για την αλήθεια, το χειρότερο ήταν το γόητρο της ρητορικής, το ψέμα της υπόσχεσης που δεν τηρούν οι επόμενοι. Δεν υπήρχαν μαθητές που φοβόντουσαν τη μάχη, αλλιώς δεν είχαν καταλάβει το νόημα του Υπηρέτη της Ανθρωπότητας.