Για να σηκωθεί το βάρος του φωτός δίχως το εμπόδιο του κενού, οι εσωτερικές διακλαδώσεις λειτουργούσαν σαν ενωμένα δέντρα από τα κλαδιά τους. Δεν είναι μόνο ένα δάσος που αποτελούσε ένα σύνολο ανεξάρτητων δέντρων. Εδώ το καθένα υποστήριζε τα άλλα, γιατί τα ένιωθε κι όλα μαζί σήκωναν το φως για τη δημιουργία του τρούλου της εκκλησίας που ήταν ακόμα πιο ψηλά. Πολλοί κοίταζαν το ύψος και δεν έβλεπαν το δέσιμο. Ενώ ο Χιλιάνθρωπος ήταν πάντα στους δεσμούς μιας υπερδομής κι άφηνε τους δικούς του να ανέβουν ακόμα και πάνω του, ακόμα κι αν τον πλήγωναν για ν’ αγγίξουν τουλάχιστον μια φορά τον ουρανό και να δουν τη συνέχεια μετά την αφύπνιση. Τα δεσίματα ήταν αυτές οι λεπτομέρειες που κοίταζαν μόνο οι τεχνίτες και αυτός τους εκτιμούσε για τον ρόλο τους στην παράδοση και στη βάση της καινοτομίας. Έτσι και η αγέννητη εκκλησία δεν ήταν φτιαγμένη μόνο για να γεννηθεί αλλά για ν’ αποτελεί στη συνέχεια έργο της Ανθρωπότητας δίχως εμπόδια κοινωνικά αφού θα λειτουργούσε λόγω πίστης μετά τις υπερβάσεις. Η προστασία του έργου είχε εσωτερικές διακλαδώσεις. Αυτός ήταν ο ρόλος των μαθητών με τον Δάσκαλο. Δεν ήταν μόνο οι Απόστολοι, ήταν και οι Ευαγγελιστές και η Παναγία για την υπερδομή του έργου του Χριστού. Ο καθένας για τους άλλους και αυτός για όλους.