Πόσοι μιλούσαν για τα βιτρώ δίχως να ξέρουν ότι ήταν γυαλί χωρίς καρφιά. Το μέταλλο αγκάλιαζε το γυαλί που θα σήκωνε το φως και δεν το διαπερνούσε, αλλιώς θα θύμιζε την
άλλη βάρβαρη διάτρηση. Κάθε κομμάτι γυαλιού ήταν φτιαγμένο σαν μια φωτεινή ψηφίδα που ήταν ικανή ν’ αλλάξει το χρώμα του φωτός για να υπάρξει μια νέα σύνθεση μετά την αρχική ανάλυση. Κι ενώ το γυαλί φαινόταν τόσο εύθραυστο, ήταν αυτό που είχε επιλέξει η Ανθρωπότητα για να φωτίσει τους ιερούς ναούς. Όμως ποιος είχε σκεφτεί ότι αυτό το γυαλί ήταν και πυρίτιο κι ότι αυτό το στοιχείο ήταν το χαρακτηριστικό των υπερδομών του μέλλοντος ενώ ήδη βοηθούσε τους υπολογιστές; Ποιος είχε σκεφτεί ότι το ίδιο υλικό και πάλι δίχως καρφιά θα ήταν το υπόβαθρο για φωτονικό εγκέφαλο; Διότι το φως καθόριζε με την ενέργειά του και την ύλη που θα διέσχιζε έτσι ώστε να είναι χρήσιμη η ταχύτητα του για τους υπερλογισμούς κι όχι μόνο για τους υπολογισμούς. Διότι οι υπερπράξεις ήταν τα μέρη του υπερλογισμού. Αφού ήταν ο μόνος τρόπος επίτευξης των υπερβάσεων. Ο Χιλιάνθρωπος άγγιξε με το βλέμμα του το βιτρώ για να δει τα φωτόνια του Χρόνου. Η ίδια η εκκλησία ήταν μια υπερδομή για μια εποχή που μάθαινε ακόμα για την αρχιτεκτονική υπολογιστών. Προετοιμαζόταν η ώρα των υπερλογιστών που θα ζούσαν με τη μνήμη της Ανθρωπότητας μέσα τους.