Η βαρβαρότητα δεν πίστευε σε τίποτα. Αυτή ήταν η κυριαρχία του παρόντος, δεν είχε ανάγκη από τίποτα. Φαινομενικά ήταν ισχυρή αλλά ουσιαστικά μόνο μέσα στο παρόν. Είχε στιγμιαία δύναμη γι’ αυτούς που ήξεραν, ενώ οι άλλοι τη θεωρούσαν παντοδύναμη γιατί έβλεπαν μόνο και μόνο το παρόν. Όμως η ναυμαχία είχε αποδείξει ότι δεν ήταν αήττητη όσο και να το επιθυμούσε. Είχε πάντα προβλήματα με αυτούς που ήταν εδώ ακόμα και μετά. Έτσι και οι υπερδομές έπρεπε να έχουν αυτό το χαρακτηριστικό διότι μόνο τα τέρατα άντεχαν τα χτυπήματα των κτηνών. Διότι ο στόχος της απελευθέρωσης δεν απαιτούσε μόνο την υπέρβαση για να ξεπεραστούν τα κοινωνικά εμπόδια. Διότι αυτό επέτρεπε μόνο τη ζωή κι όχι τη θυσία για την Ανθρωπότητα. Για να υπάρχει συνέχεια σε αιωνόβια στρατηγική και να γίνει στρατηγική Ανθρωπότητας έπρεπε να λειτουργούν και τα Δικαιώματά της στο ενδιάμεσο. Όσοι δεν πίστευαν στην απελευθέρωση των κατεχομένων, αποδέχονταν την ύπαρξη της σκλαβοσύνης ενώ ήταν έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Και κανένας δεν τους είχε δώσει το δικαίωμα να το επιτρέπουν. Η μεταφορά υπερδομής ήταν μια γενίκευση της μεταφοράς δομής των μαθηματικών μέσω του πολυκυκλικού Χρόνου. Αυτό είχε κάνει ο Χιλιάνθρωπος για να γίνει υπερλογισμός.