Πολλές φορές είχε σκεφτεί το όριο μιας παραβολής λόγω ορίου κατανόησης της επινόησης, ενώ η παραβολή ήταν ήδη μια απλοποίηση της Διδαχής. Με αυτή την έννοια άνηκε στη διδασκαλία. Όμως η παραβολή εκτός πλαισίου έμοιαζε μόνο με ένα παραμύθι ή ακόμα και νουβέλα, διότι είχε υποστεί μια μεταφορά δομής χωρίς υπόβαθρο και κατά συνέπεια που δεν ήταν πιστή. Οι παραβολές ήταν δέντρα που ζούσαν με τη γη τους. Δίχως αυτή ήταν καταδικασμένα να πεθάνουν. Έτσι η Ανθρωπότητα αναγκάστηκε να δημιουργήσει υπερβατικές παραβολές που προστάτευαν τον εαυτό τους από αυτή τη φθορά. Έτσι λειτουργούσαν διαχρονικά λόγω μεταφοράς υπερδομής. Εμπεριείχαν όλα τα στοιχεία για να επιζήσουν και σε εχθρικό περιβάλλον. Αυτή η δημιουργία ήταν απαραίτητη για να δημιουργηθεί το νοητικό σχήμα μιας αιωνόβιας στρατηγικής. Ο Χιλιάνθρωπος έβλεπε τα αποτελέσματα της απελευθέρωσης, αλλά ταυτόχρονα τη δυσκολία που υπήρχε όταν οι άνθρωποι δεν πίστευαν στην αξία της. Διότι δεν ήταν ικανοί να απελευθερωθούν από μόνοι τους. Οι αθώοι έπρεπε να μάθουν ότι γίνεται. Αυτή η μετάδοση της γνώσης ήταν ο ρόλος των μαθητών, ενώ οι μαχητές πάλευαν ήδη ως Δίκαιοι και για αυτούς. Αρκούσε να μάθουν ότι η βαρβαρότητα είναι ισχυρή μόνο στιγμιαία.