Η αρχιτεκτονική ομορφιάς ήταν η αλήθεια.
Η αρχιτεκτονική ήταν μια τέχνη που σεβόταν τη βαρύτητα.
Και η στρατηγική, τον Χρόνο
αλλιώς εκφυλιζόταν σε τακτική.
Οι υπερλογισμοί ακολουθούσαν τη διαχρονική αλήθεια.
Πολλές φορές η βαρβαρότητα είχε προσπαθήσει
να σβήσει τις παραβολές
και δίχως τη θυσία ανθρώπων
τα Ευαγγέλια θα είχαν χαθεί
και μαζί τους και οι παραβολές.
Είχαν αντισταθεί λόγω αυτών των ανθρώπων.
Όμως με την πάροδο του χρόνου
η βαρβαρότητα έγινε όλο και πιο ισχυρή
λόγω αδιαφορίας και λήθης των ατόμων
που αποτελούσαν τις κοινωνίες
δίχως αξίες
που ακολουθούσαν μόνο αρχές
πάντα αυθαίρετες δίχως βάθος.
Η αρχιτεκτονική ομορφιάς ήταν του βάθους.
Μέσα στην πόλη, τα κτίρια της ομορφιάς
έκαναν τη διαφορά.
Διότι είχε αξιοποιηθεί η πηγή γνώσης
εντελώς ελεύθερα
δίχως κανένα όριο της κοινωνίας.
Ενώ στη βαρβαρότητα δεν υπήρχε ίχνος τέτοιας δομής.
Αυτό έπρεπε να μάθουν οι άνθρωποι
για ν’ αρχίσει η πλάγια αντεπίθεση
που απελευθερώνει ακόμα και βουνά
από τα στίγματα της βαρβαρότητας.