Είχε εξαφανιστεί.
Επανεξέτασαν τη θέλησή τους.
Είχαν έρθει για να συνεχίσουν το τέλος
ελπίζοντας ότι θα ήταν η αρχή
γιατί ήταν οι μόνες που ποτέ
δεν σταμάτησαν να πιστεύουν στο φως.
Ήταν η μία ανοιχτή πηγή
και η άλλη αυτή που είχε αλλάξει ζωή
χάρη σ’ αυτόν.
Αλληλοκοιτάχτηκαν.
Είχαν το ίδιο παράξενο χαμόγελο
που ήταν αδύνατον να ερμηνέψει κάποιος
δίχως να έχει ζήσει προηγουμένως.
Η μία θυμήθηκε τις υψηλές επιφάνειες
που της είχε δείξει
και η άλλη πόσο καθαρός ήταν
σε κάθε του βήμα.
Επειδή υπήρχε μόνο το κενό
αλλά ένιωθαν την ενέργειά του.
Προσευχήθηκαν αγκαλιά.
Μετά από τόσα που είχε κάνει
για να κάνει τα πάντα νέα
ήταν και πάλι εδώ
ακόμα και αν δεν το έβλεπαν
αλλά ήξεραν ότι μόνο αυτός μπορούσε
ν’ απλώσει τόσο φως δίχως να τυφλώσει.
Έψαξαν για ίχνη.
Κι όταν βρήκαν τα πρώτα
ακολούθησαν το μονοπάτι.
Δεν τους είχε εγκαταλείψει.
Σεβόταν την ύπαρξη
και την έκανε ζωή.
Μια υπερδομή θα διάβαζε πάνω της
τη χαρά του καινούργιου
γιατί είχε αλλάξει και τον κόσμο.