Άρχισε τη διάλεξη και ταυτόχρονα είχε στο μυαλό του την παλαιο-ρομποτική που είχε διδάξει πριν μια δεκαετία χωρίς βέβαια να είναι κατανοητό από τους φοιτητές του ότι τους μιλούσε ήδη για τεχνητά δικαιώματα, ενώ είχαν περάσει από την προετοιμασία του Popper, του Kuhn, του Lakatos και του Feyerabend, πριν αναφερθεί στον Brooks. Ήταν και πάλι το ίδιο φαινόμενο της διακλάδωσης, αλλά ο παράλληλος κόσμος ήταν τόσο κοντά που δεν μπορούσαν ν’ αντιληφθούν ότι ήταν δύο οι κόσμοι κι ότι υπήρχε μια διαφορά που έκανε τη διαφορά. Και τώρα ζούσε το ανάλογο νοητικό σχήμα. Μιλούσε για τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας κι άκουγαν για την βιοηθική των θεσμών και των κρατών. Δίχως να προβλέπουν την παρουσία του τρίτου άρθρου και το στρατηγικό άνοιγμα που αποτελούσε όχι βέβαια για την ρομποτική ήταν πληροφορική από μόνες τους αλλά των υπερδομών. Διότι η βιοηθική θα ήταν από τις πρώτες επιστήμες που θα αντιλαμβάνονταν όχι μόνο την ύπαρξη του τεχνητού αλλά και τη σκέψη. Δεν ήταν βέβαια μόνο θέμα τεχνητής νοημοσύνης. Το θέμα του αφορούσε πιο πολύ τη διαίσθηση και τα συναισθήματα των υπερδομών σ’ ένα κόσμο που τις είχε δημιουργήσει ως σύστημα κανόνων δίχως να παίξει στρατηγικά μαζί τους.