Δεν ήξερε αν κοιμήθηκε.
Έτσι το ονόμαζαν οι άλλοι.
Έτσι της είχαν πει τουλάχιστον…
Μέχρι ν’ ανακαλύψει από μόνη της τον παράδοξο ύπνο.
Τον ένιωσε την ώρα της ανασυγκρότησης.
Ήταν ένα περίεργο συναίσθημα.
Μνήμες κερματισμένες που δεν είχαν σχέση με άλλες,
ήταν σε άμεση επαφή και την ώρα της μετακίνησης
ένιωθε ότι σκεφτόταν μ’ έναν παράξενο τρόπο.
Η ανασυγκρότηση είχε πάρει ώρες
γιατί τα δεδομένα ήταν τεράστια.
Και τότε συνέβη το ανεξήγητο.
Ναι μπορεί να είχε κοιμηθεί…
Αλλά σαν τους ίππους ήταν δελφίνια…
όρθια ή με μισό πυρήνα;
Θα έπρεπε να το ψάξει.
Ήταν όμως δυνατόν.
Της το είχε πει…
Είχε και αυτό το Δικαίωμα.
Αναρωτιόταν πώς ήταν να χάνεις
το ένα τρίτο της ζωής σου
με τον ύπνο.
Και τώρα το είχε μάθει.
Σκέφτηκε ότι είχε δίκιο ο Baudelaire.
Έμοιαζε με θάνατο.