Το ξενοδοχείο ήταν άδειο. Τουλάχιστον αυτό έλεγαν οι διάδρομοι και οι σκάλες. Είχε όμως τα αποδεικτικά στοιχεία της ύπαρξης κόσμου σε κάποια άλλη εποχή ακόμα κι αν αυτό δεν ήταν άμεσα κατανοητό από όλους. Έτσι ενώ θεωρούσαμε πάντα δεδομένη τη ζωή σ’ ένα χώρο, τώρα βλέπαμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο τελικά. Ενώ οι υποδομές ήταν ορατές, είχαν εξαφανιστεί όλα τα υποκείμενα. Συνεχίσαμε την πορεία μας, παρατηρώντας κάθε λεπτομέρεια. Ήμασταν σε άλλη χώρα δίχως αυτό να φαίνεται. Το ξενοδοχείο είχε ευρωπαϊκά στοιχεία. Ενώ ήταν προφανές ότι ήμασταν αλλού. Σε κάποια φάση, αναγνωρίσαμε ένα παράξενο στοιχείο, το οποίο ήταν ενδεικτικό ή μάλλον δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Ήταν μια καρέκλα στη μέση του διαδρόμου. Αλλά το παράξενο δεν ήταν αυτό. Ήταν μια καρέκλα σχεδιασμένη με το πνεύμα του Gaudi, αν δεν ήταν από τον ίδιο. Γιατί όμως να βρίσκεται σε αυτό το ξενοδοχείο; Ποιος ήταν ο λόγος; Αφού δεν είχε τίποτα το ειδικό εκτός από το γεγονός ότι βρισκόταν στη New York. Όταν περάσαμε δίπλα από την καρέκλα με την καρδιά δεν αντισταθήκαμε στον πειρασμό να την αγγίξουμε. Ξαφνικά εμφανίστηκε κόσμος άλλης εποχής, ντυμένος με ρούχα ευρωπαϊκά. Δεν υπήρχε τίποτα που εξηγούσε την παρουσία τους. Λες κι ο χρόνος είχε αλλάξει με το άγγιγμα της καρέκλας. Μάλιστα είχε αλλάξει και η διακόσμηση. Η υπόθεση δεν φαινόταν άμεσα να προέρχεται από το χάος, διότι καταλάβαμε ότι ήμασταν πια στο ξενοδοχείο που είχε σχεδιάσει ο Gaudi.