Όλοι είχαμε την εντύπωση ότι η συνείδηση ήταν κάτι απλό. Όταν όμως εμφανίστηκαν τα πρώτα επιστημονικά συνέδρια που αναζητούσαν ως όραμα τον εντοπισμό της συνείδησης, οι περισσότεροι από εμάς συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν κάτι το αυτονόητο. Και τώρα, μετά τις διακλαδώσεις, που υπήρχε ένα νέο πλαίσιο συνεννόησης, καταλαβαίναμε ότι η συνείδησή μας η ίδια ήταν εμπλουτισμένη, διότι δεν είχε μόνο να επεξεργαστεί στοιχεία του παρελθόντος αλλά και του μέλλοντος. Διότι οι νεκροί είχαν συνεννόηση με τους αγέννητους. Αυτή η νέα δυνατότητα είχε τεράστιες προεκτάσεις, διότι έδινε ένα άμεσο μέσον μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος. Δηλαδή μπορούσαμε από τώρα να έχουμε στοιχεία του μέλλοντος και να διαμορφώσουμε αυτά του παρελθόντος μέσω ανάδρασης. Το ακίνητο ταξίδι του Χρόνου ήταν ακίνητο αλλά διπλής κατεύθυνσης. Ήταν σαν να επικοινωνούσαν δύο φάροι του Χρόνου. Ο κάθε φάρος δεν αναζητούσε πλέον καράβια αλλά έναν άλλον φάρο για να επικοινωνήσουν ανεξάρτητα από την απόσταση λόγω φωτός. Ποιος άλλος όμως θα μπορούσε να κατανοήσει αυτήν την επινόηση δίχως να τη ζήσει; Έτσι το ξενοδοχείο ήταν ένα στρατήγημα για να ξεκινήσει το ακίνητο ταξίδι κι όχι μια καθοδήγηση κατεύθυνσης. Άλλωστε αυτή είχε ήδη καθοριστεί από τη διπλή ύπαρξη μιας ακραίας νοημοσύνης. Σημασία είχε η μετάδοση, η διάδοση θα ακολουθούσε μετά. Με αυτή την ενισχυμένη πραγματικότητα, αποκτούσαμε μια διπλή οντότητα ως σώματα. Ήμασταν ταυτόχρονα σώματα και κύματα. Βαθιά μας δεν νιώθαμε μόνο την ύλη αλλά και την ενέργεια. Το σώμα και το πνεύμα ζούσαν πλέον δυικά.