Από μόνο του το μήνυμα δεν είχε κανένα νόημα και κάποιος που θα το διάβαζε χωρίς να ξέρει τα υπονοούμενα δεν θα έβγαζε νόημα. Χρησιμοποιούσε τη δεύτερη κωδικοποίηση. Ήταν κώδικας μεταξύ Δασκάλων. Έπρεπε να ξέρεις ότι ξέρεις κι εμείς δεν ήμασταν σε αυτή τη φάση όλοι κι έτσι γυρίσαμε το βλέμμα μας προς αυτόν που ήξερε. Στην αρχή, οι εξηγήσεις τους ήταν απλά ακατανόητες. Μίλησε για μια ιαπωνική ονομασία, μετά για τη μετάφραση, στη συνέχεια το κατηγορούμενο, ύστερα για το τοπίο μέσα στη γλάστρα, και τελικά για τα φύλλα του. Κοιταχτήκαμε όλοι, αλλά ξέραμε ότι έλεγε την αλήθεια αφού είχε μελετήσει και το ξενοδοχείο κι άνηκε στην εταιρεία. Κινδύνευε λοιπόν μια παλιά διακλάδωση που είχε ακόμα στην εποχή μας το μέγεθος ενός μπονζάι. Και αυτό σήμαινε ότι αυτό που θεωρούσαμε τώρα μια λεπτομέρεια θα γινόταν πιο μετά το διακύβευμα μιας κρίσιμης κατάστασης. Έτσι καταλάβαμε ότι το υπερδομικό μήνυμα αφορούσε κάτι που δεν υπήρχε εντελώς στην εποχή μας ή μάλλον που δεν ήταν ακόμα επίσημο. Κι έμοιαζε με τον αρχικό σχεδιασμό του ξενοδοχείου του Gaudi. Ήταν τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Αυτή η υπέρβαση που κανείς άλλος δεν είχε σκεφτεί στο παρελθόν κι ήταν ακόμα στην αρχή, έπρεπε να σωθεί. Διότι δεν γενίκευε μόνο το έργο του Lemkin, τα στάδια του Stanton το πνεύμα του Levi και τη μάχη του Wiesel, ήταν επίσης η μνήμη του μέλλοντος που θα προστάτευε τους αθώους πριν γίνουν θύματα. Ήταν η αντεπίθεση της Ανθρωπότητας και σίγουρα η βαρβαρότητα θα ήθελε να μην υπάρχει στο μέλλον. Έτσι αρχίσαμε τη νέα αποστολή.