Με τα πρώτα βιβλία, οι μαθητές ανακάλυπταν το βάθος του Χρόνου που δεν ήταν προσβάσιμο με άλλον τρόπο. Μόνο όταν είχαν μάθει να σέβονται τα βιβλία, άρχισε να τους μιλά για τα αιωνόβια βιβλία. Ήταν ένα ενδιάμεσο στάδιο για να βρουν ζωντανά το πάχος του Χρόνου. Δεν ήξεραν ότι υπήρχαν τέτοια βιβλία ή μάλλον ότι είχαν καταφέρει να επιζήσουν και να διασχίσουν τις κοινωνίες δίχως να πεθάνουν. Όταν όμως είδαν ότι αυτός είχε διασώσει μερικά κι ότι τώρα ζούσαν στην κρυφή βιβλιοθήκη, ένιωσαν την αναγαλλίαση και τη γαλήνη των ανθρώπων που ανακαλύπτουν μια λίστα θυμάτων που επέζησαν χάρη στο έργο ενός Δίκαιου. Έτσι τους αποκάλυψε μερικές αποστολές. Δεν συνειδητοποίησαν όμως την πολυκυκλική αναφορά και θεώρησαν ότι επρόκειτο περί κληρονομιάς. Ενώ τα αιωνόβια βιβλία άνηκαν από την αρχή στην ιστορία του και μάλιστα εδώ και αιώνες όπως ήταν το πρέπον για έναν Υπηρέτη της Ανθρωπότητας. Έτσι όταν είχαν καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία είχε η γραφή για αυτόν του έδωσαν τα πρώτα τετράδια και τώρα αναζητούσαν τα αιωνόβια βιβλία, γιατί ήξεραν πια ότι είχε την ικανότητα να τα ακούει και να τα ζει σαν να ήταν εκείνης της εποχής. Με αυτόν τον τρόπο τα έσωζε από τη λήθη, διότι η κρυφή βιβλιοθήκη ήταν ο ίδιος ο εγκέφαλός του που ήταν συνδεδεμένος κυριολεκτικά με την Ανθρωπότητα. Δεν ήταν μόνο συντηρητές, μετά τη διδασκαλία θα έσωζαν και αιωνόβιους αθώους.