Μέσα στην κρυφή βιβλιοθήκη, τα βιβλία εκφράζονταν διαφορετικά, διότι συνομιλούσαν μεταξύ τους κι είχαν γίνει στοιχεία της πλαστικότητας του εγκεφάλου. Δεν ήταν πια απομονωμένα μέσα στην ερημιά του πλήθους. Σε αυτόν τον χώρο που ζούσε ο Χρόνος τα βιβλία δεν ήταν πια νεκρά σαν τις αρχαίες γλώσσες. Αυτό έβλεπαν σιγά σιγά οι μαθητές. Είχαν την εικόνα της κιβωτού κι όχι του μουσείου. Ήταν μέλη του μέλλοντος χάρη στη γέφυρά τους. Έτσι άρχισαν να τα προσέχουν σαν φύλακες και να τα αναζητούν ως εξερευνητές. Κανείς δεν θα τα πλήγωνε, έκαιγε ή πολτοποιούσε. Η βαρβαρότητα δεν είχε περάσει κι αδιαφορούσαν για τα φαινόμενα της μόδας που ήταν τόσο εφήμερα. Η προστασία ήταν λοιπόν μόνο η αρχή. Το πιο σπουδαίο ήταν η αξιοποίηση. Όταν έφτασαν σε αυτό το επίπεδο, άρχισε να τους δείχνει τα ιστορικά βιβλία που είχε μελετήσει, σώσει, προσφέρει. Ήταν σαν να έβλεπαν μέρη εγκεφάλου. Μερικά από αυτά ήταν πληγωμένα. Ήταν δώρα φίλων, μαθητών, αγνώστων που ήθελαν να τα φυλάξει μέσα του για να μην τα σκοτώσει η λήθη για να μην τα κατασπαράξει η βαρβαρότητα. Κι όταν τους μιλούσε δίπλα στο τζάκι άκουγαν ιστορίες βιβλίων. Μέσω του κατανοούσαν την επινόηση της ουσίας τους. Αυτές οι ιστορίες ήταν μυθικές με την έννοια ότι είχαν διασχίσει το παρελθόν για να εμπλουτίσουν τις διακλαδώσεις του μέλλοντος. Μετά από αυτή την προετοιμασία κατάλαβαν ότι ποτέ πριν δεν είχαν εγκεφαλικό φλοιό φτιαγμένο ως βιβλιοθήκη βιβλίων της Ανθρωπότητας.