Αν κάποιος δεν μπορούσε να σώσει μια βιβλιοθήκη, πώς θα βοηθούσε την Ανθρωπότητα; Τους εξήγησε ότι η βιβλιοθήκη ήταν μια μικρή Ανθρωπότητα, τίποτα λιγότερο. Έτσι όταν οι μαθητές του έλεγαν παλαιότερα ότι δεν ήξεραν με τι μοιάζει η Ανθρωπότητα, κατάλαβαν πόσο ηλίθιο ήταν ειδικά όταν το έκαναν στην κρυφή βιβλιοθήκη. Του θύμισαν αυτούς που έλεγαν μπροστά του ότι ποτέ σε όλη τη ζωή τους δεν είχαν συναντήσει προικισμένους μικρούς ανθρώπους. Ήξερε ότι ποτέ δεν θα τους έβλεπαν όχι όμως επειδή δεν υπήρχαν, αλλά λόγω απουσίας οργάνου. Αφού κατάλαβαν τι τους είπε, ένιωσαν άβολα γιατί θυμήθηκαν άλλες περιπτώσεις όπου τους διηγιόταν ένα βιβλίο κι έκαναν θόρυβο επειδή θεωρούσαν ότι ήταν απλώς μια συζήτηση μεταξύ άλλων, ενώ προσπαθούσε να τους μιλήσει για τη σιωπή. Χάρηκαν όμως που δεν τους κρατούσε κακία και μάλιστα έπαιζε με τους μικρότερους μαθητές όταν τους ξεναγούσε νοητικά για να δουν ζωντανά τους χώρους όπου ζούσε ο Χρόνος. Ήταν αυτά που ονόμαζε τα ακίνητα ταξίδια. Δεν έβλεπαν όμως για τα λουλούδια που άφηνε για τον Algernon, για το μήλο που δάγκωνε για το Φαινόμενο, για την ανάγκη της Παναγίας των Παρισίων, γιατί απλώς δεν ήξεραν για τις λέξεις χωρίς οικογένεια. Μετά όμως στα βιβλία που είχαν το βάρος του φωτός χάρη στο μελάνι το μαύρο που είχε λερώσει το λευκό του χαρτιού, ανακάλυπταν το δίκαιο που γράφει και το αθώο που διαβάζει. Είχαν στα χέρια τους τα δώρα του παρελθόντος και την ευθύνη του μέλλοντος. Τώρα έβλεπαν τη μικρή Ανθρωπότητα και δάκρυζαν σιωπηλά σαν αυτή.