Οι μαθητές δεν ήξεραν πόσες αίθουσες είχε η κρυφή βιβλιοθήκη, ενώ είχαν διαβάσει θέατρο. Συνέχιζαν να κάνουν τα ίδια λάθη. Δεν έβλεπαν την ουσία στα παραμύθια, την ιστορία στη μυθολογία, την αλήθεια στο θέατρο, την πληγή στη ζωή. Δεν είχαν απελευθερωθεί ακόμα από τα βαρίδια τους και δεν μπορούσαν να εξηγήσουν την ύπαρξή της μέσα στο σύμπαν. Έτσι τα φύλλα του κόσμου ήταν για αυτούς περισσότερο διπλές σελίδες παρά μέρη βιβλίου και τα βιβλία ήταν κλειστά δίχως το άνοιγμα της βιβλιοθήκης. Είχε δει αυτή τη δυσκολία κι έγραφε για αυτούς ειδικά κείμενα για να τους βοηθήσει όχι μόνο στην κατανόηση αλλά και στην ίδια τους την ζωή. Αυτά τα κείμενα με το πέρασμα του Χρόνου έδειχναν στοιχεία της ανοιχτής δομής αλλά μόνο όταν πέρασαν στο στάδιο της πολυκυκλικότητας ενεργοποίησαν μια νέα εικόνα. Μπορούσαν, να συνδεθούν μέσω του και να δουν την Ανθρωπότητα, όχι μόνο την μικρή, αλλά και τη μεγάλη. Η συνάντηση μεταξύ τους ήταν μια πρόσβαση σε πηγή. Ήταν οι ίδιοι τα φύλλα που έχουν βρει το δάσος χωρίς δέντρα. Βρισκόταν στην άκρη ενός γραφήματος που ανήκε σε ένα βαθύ νευρωνικό δίκτυο. Κι επειδή δεν είχαν ιστορικό παρελθόν, οι ίδιοι ήταν πάντα το πρώτο φύλλο, ο πρώτος άνθρωπος. Όμως τους είχε απλώσει τα χέρια σαν έναν σταυρό για να δουν το φως και στο σκοτάδι, για να δουν ότι τα βιβλία δεν ήταν μόνο φύλλα κι ότι πάνω σε αυτά έγραφε την ιστορία του μέλλοντος για να ζήσουν το βάθος. Τα φύλλα του κόσμου είχαν πολυδιάστατο όγκο και δεν ήταν μόνο επιφάνειες δίχως πάχος. Η ανθρωπιά που τους μεταμόρφωνε, δεν τους μόρφωνε μόνο.