Τα χοντρά βιβλία είχαν πάντα μια ίδια θέση στην κρυφή βιβλιοθήκη, διότι ήξερε ότι κινδύνευαν περισσότερο μέσα στις κοινωνίες, αφού από την αρχή δήλωναν ότι είναι μόνο για μερικούς που θα έμπαιναν σύμπαν τους. Το καθένα ήταν ένας κόσμος μέσα στους πολλαπλούς. Τα άγγιζε μ’ έναν τρόπο διαφορετικό, μια ανθρώπινη αγκαλιά. Για τις κοινωνίες ήταν παιδιά με ειδικές ανάγκες, ενώ για την Ανθρωπότητα ήταν προικισμένοι μικροί άνθρωποι. Τα χοντρά βιβλία δεν άφηναν κανέναν αδιάφορο. Οι άσχετοι τα μισούσαν και οι σχετικοί τα λάτρευαν. Όσο για τους αθώους ήταν κόσμοι που μπορούσαν να κρυφτούν, ήταν το καταφύγιό τους. Εκεί έβρισκε αυτούς που έπρεπε να σώσει: τον ηλίθιο, τον φοιτητή, τους δαιμονισμένους και τα αδέλφια, ακόμα και τον μηχανικό. Τους είχε ενσωματώσει για να σωθούν από τη λήθη. Μπορεί να ένιωθαν χοντρά πνιγμένα μέσα στην ουσία, αλλά έβλεπαν την αγάπη του και χαίρονταν την αγκαλιά της ανθρωπιάς του. Δημιουργούσε γέφυρες μεταξύ τους. Έτσι σιγά σιγά μεταμορφώνονταν σε τόμους της ίδιας πολυκυκλοπαίδειας. Μαζί ο άτλαντας των ομάδων και το έργο της Αναγέννησης. Διότι τα χοντρά βιβλία είναι κάτι κοινό με τα τεράστια. Για τις κοινωνίες ήταν μικρά τέρατα που έπρεπε να αφανίσουν, αλλά τα πρόσεχαν τα τεράστια. Ήταν οι εγκυκλοπαίδειες, πιο μεγάλοι κόσμοι ικανοί ν’ αντισταθούν στη βαρβαρότητα και να δημιουργήσουν μέλλον που προστάτευε το παρελθόν των ανθρώπων.