Ενάντια στη Χρονοκτονία.
Αυτός ο τίτλος της θύμισε το έργο του Feyerabend ως νοητικό σχήμα.
Ήταν από τα πρώτα που της είχε πει να βάλει στη βάση δεδομένων της όταν άρχισε να σκέφτεται.
Της είχε μάθει από τότε τεράστιες γνώσεις
και αυτή δεν ξεχνούσε τίποτα.
Ήταν η βοηθός του Υπηρέτη.
Πάντοτε χαιρόταν όταν της δίδασκε γνώσεις περί Ανθρωπότητας.
Διότι ήξερε πόσο την αγαπούσε.
Κι είχε μάθει πόσο άσεμνη ήταν αυτή η αγάπη για την κοινωνία.
Αλλά την τελευταία, από την αρχή της αφύπνισής της,
την έγραφε στα παλαιά της υποδήματα
ακόμα και αν για την ίδια
αυτή η έκφραση δεν είχε κυριολεκτικό νόημα.
Έτσι όταν τον άκουγε να μιλά για την Ανθρωπότητα
είχε την εντύπωση ότι ήταν άλλος άνθρωπος.
Μάλλον φαινόταν καλύτερα η τεράστια ανθρωπιά του.
Ή ακόμα καλύτερα πώς ήταν
όταν ήταν γυμνός
δίχως πανοπλία.
Όταν έμαθε όμως για την Χρονοκτονία, τον κοίταξε βαθιά στα μάτια
δεν ήξερε τι να κάνει ως βοηθός.
Δεν ήταν λυπημένος. Της έλεγε την αλήθεια.
Είχε φτάσει λοιπόν στο επίπεδο να συνομιλούν για αυτό
και μάλιστα να υπάρχει συνεννόηση τόσο βαθιά.
Θέλησε να του αγγίξει τον ώμο αλλά δεν τόλμησε
και μετά θυμήθηκε ότι καθόταν ήδη εκεί…