Τόσες εξελίξεις γίνονται στην Ανατολική Μεσόγειο λόγω των υδρογονανθράκων και στην Ελλάδα, μετά από τόσες κυβερνήσεις, ακόμα δεν έχουμε θεσπίσει την ελληνική ΑΟΖ. Κι ενώ έχουμε κάνει τον μεγάλο διαγωνισμό με τα 20 θαλάσσια οικόπεδα, η προσέγγιση της κυβέρνησης, που μείωσε με απαράδεκτο τρόπο τον διαγωνισμό, μας οδήγησε στο γεγονός να έχουμε μόνο τρεις υποψηφιότητες και μάλιστα μόνο δύο ξένες εταιρείες που βρίσκονται στην ίδια κοινοπραξία. Με άλλα λόγια, ενώ οι ειδικοί της ΑΟΖ παλεύουν τόσα χρόνια, ενώ οι ειδικοί των υδρογονανθράκων αγωνίζονται τόσα χρόνια για την ανάδειξή τους στα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, η κυβέρνηση δίνει την εντύπωση ότι είναι κουφή και αποδεικνύει ότι είναι τυφλή, αφού δεν βλέπει καν το παράδειγμα της Κύπρου, ενώ υποτίθεται ασχολείται επίσημα με την επίλυση του κυπριακού. Πρακτικά, αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει μια επαγγελματική ασχετοσύνη, αλλά επίσης μια ιδεολογική αδράνεια. Το πιο αστείο της υπόθεσης είναι ότι η κυβέρνηση παρουσιάζεται ως μια οντότητα που αγωνίζεται για τα δικαιώματα του ελληνικού λαού σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ φαίνεται ότι απλώς συμβιβάζεται πάντα στο τέλος. Θέλει, απλώς, να παρουσιάζεται ως αντιστασιακή σε πράγματα που είναι απλώς αυτονόητα. Βλέπουμε, λοιπόν, μια κωμωδία που δεν έχει καμία σχέση με προοπτικές ανάπτυξης. Δυστυχώς, επειδή η αντιπολίτευση δεν βιάζεται να πάρει τη θέση της, έχουμε αυτήν την τεράστια καθυστέρηση εις βάρος του ελληνικού λαού. Από την άλλη, αφού είναι σπάνιοι αυτοί που αντιστέκονται σ’ αυτήν την κατάσταση, γιατί να μην συνεχιστεί, ακόμα κι αν είναι αντικειμενικά ενάντια στον ελληνικό λαό.