Δεν είναι μόνο η πράξη της γενοκτονίας που καταδικάζεται από την Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών, αλλά επίσης η απόπειρα γενοκτονίας. Γιατί αν θέλουμε πραγματικά να βοηθήσουμε τους αθώους πριν αυτοί γίνουν θύματα, δεν μπορούμε να αρκεστούμε στο ότι θα ενεργήσουμε μόνο μετά το γεγονός, όταν η γενοκτονία θα έχει διαπραχθεί γιατί αυτό θα ήταν σαν να λέγαμε στους αθώους, περιμένετε να γίνετε θύματα κι θα ασχοληθούμε με την περίπτωσή σας, Έτσι για να αγωνιστούμε ενάντια στην απόπειρα γενοκτονίας, πρέπει να εργαστούμε σε ένα στάδιο που προηγείται της έβδομης φάσης από τις οχτώ που περιγράφεται από τον Stanton κι ακόμα πριν το πρώτο κάποιες φορές για να προετοιμάσουμε την άμυνά μας για τους επόμενους. Έτσι είναι σαφές ότι είναι απαραίτητο να υπάρξει ένα πλάνο στρατηγικό. Γιατί αν είμαστε ικανοί να αγωνιστούμε αποτελεσματικά ενάντια σε μία απόπειρα γενοκτονίας, δεν θα έχουμε πρόβλημα να διαχειριστούμε το πρόβλημα της ίδιας της γενοκτονίας. Έτσι αντί να ακολουθήσουμε την κλασική πλέον σειρά, δηλαδή, ιστορία, νομική και στρατηγική, οφείλουμε να μελετήσουμε μία νέα προβληματική μέσα στο πλαίσιο της μεταστρατηγικής. Αυτή η προσέγγιση επιτρέπει να προειδοποιήσουμε και να ενημερώσουμε τα θύματα πριν αυτά γίνουν τέτοια. Πρόκειται λοιπόν για έργο μέσα στο εικονικό πριν γίνει πραγματικό για να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες μιας αποτροπής. Γιατί χωρίς αυτό η βαρβαρότητα θα προσπαθεί πάντα να εφαρμόζει το πρόγραμμά της φρίκης, εφόσον δεν έχει κόστος. Ενώ εδώ το στρατηγικό κόστος πρέπει να είναι ορατό. Και με αυτή την έννοια, πρέπει να αποτελεί μέρος του δόγματος.