Δεν υπήρχε άμυνα χωρίς αντίσταση και το σύστημα το ήξερε. Γι’ αυτό δεν ήθελε κανένα πρότυπο που θύμιζε αντίσταση. Έτσι σιγά σιγά εξηγούσε στον λαό ότι οι Άγιοι ήταν μια υπερβολή και ότι η αγάπη προς τις εικόνες ήταν επί της ουσίας, ειδωλολατρική. Διότι είχε συνειδητοποιήσει ότι η εκκλησιαστική μνημοσύνη λειτουργούσε ενισχυτικά με την ιστορία και αυτό ήταν ήδη επικίνδυνο για την επιβίωσή του. Η μόνη θρησκεία που επέτρεπε ήταν η ιδεολογία του επειδή είχε ξεχάσει ότι κάποιος που προσκυνούσαν παλιά είχε γράψει ότι ήταν το όπιο του λαού. Διότι τώρα κάπνιζαν την ίδια τους τη θρησκεία που γινόταν καπνός με την πρώτη ανάλυση. Το σύστημα δημιουργούσε κέντρα στη μέση του πουθενά για να καλύψει όλη τη χώρα λες και ήταν αποκεντρωμένος χώρος. Δεν ήθελε τίποτε το ακριτικό, διότι θεωρούσε ότι ήταν εκ φύσης άγονο για το μέλλον. Το σύστημα της λήθης ήθελε μόνο ηλίθιους για να διαπράξουν εγκλήματα δίχως τιμωρία αφού δεν θα ήταν υπεύθυνοι για τίποτα. Έτσι επικεντρώθηκε στα κτήνη, σε αυτά τα άτομα που δεν ένιωθαν απολύτως τίποτα ακόμα κι αν βασάνιζαν ανθρώπους για να τους καθαρίσουν το μυαλό από τη μολυσμένη ιστορία που είχε πεθάνει από τη στιγμή που είχε πάρει την εξουσία και μάλιστα σε κρατικό επίπεδο. Είχε εκμεταλλευτεί τον δήμο για να επιβάλλει το κράτος που ήταν από τους μυθικούς χρόνους ενάντια στο φως αφού είχε καρφώσει με τη βία αυτόν που είχε κάνει δώρο στην Ανθρωπότητα, το φως της γνώσης. Το σύστημα του σκότους δεν ήθελε ούτε τους Ήλιους της νύχτας. Με το μονοπώλιο της βίας, είχε και το μονοπώλιο της φωτιάς. Κι αν έβρισκε ανθρώπους που διψούσαν για φως, τους έκαιγε μέσω λογοκρισίας στην αρχή πριν περάσει στο επόμενο στάδιο. Άλλαζε την ύλη και στο σχολείο για να μηδενίσει τις γνώσεις για να μη μπορούν οι μικροί ν’ αντισταθούν στη βάρβαρη προπαγάνδα του.