Το σύστημα είχε αρπάξει την εξουσία και δεν θα την άφηνε χωρίς να παλέψει. Τόσα χρόνια ηδονιζόταν για μια καρέκλα και τώρα με τη βουλή ζούσε όργιο. Είχε μάλιστα περάσει στο στάδιο του σαδισμού αφού είχε βρει μαζόχους για να επιβάλλει τη βία του. Δεν παραβίαζε μόνο την πολιτική, βίαζε την ηθική και το απολάμβανε ως αηδίας διότι δεν είχε όριο. Όσο πιο πολύ μπορούσε να μηδενίσει τις γνώσεις, τόσο πιο πολύ το γέμιζε με ευτυχία. Γι’ αυτό η ψήφος, ήταν λαχείο. Είχε ποντάρει στην τύχη αφού δεν είχε καμιά στρατηγική. Δεν είχε μέλλον αλλά δεν το ενδιέφερε αφού ήθελε μόνο το παρόν, τα αθάνατο. Ο δημόσιος υπάλληλος δεν ήταν πια εργαζόμενος αλλά κράτος. Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν υπήρχε πια έργο που να μην ήταν απαγορευμένο. Μόνο η εργασία είχε δικαίωμα ζωής κι έπρεπε να είναι η ίδια για όλους. Το σύστημα ήθελε την απόλυτη ισότητα για όλους όσους είχε από κάτω του. Κανένας δεν θα είχε κάποιο προνόμιο εκτός από το ίδιο. Ήταν ένας από τους τρόπους που είχε βρει για να τρομοκρατήσει τους πάντες, για να ισοπεδώσει τους ανθρώπους και να αφοπλίσει τους αθώους. Έτσι η σκληρότητα της εσορίας έσπαζε κόκκαλα, έκοβε γλώσσες, τσάκιζε κάθε μορφή αντίστασης. Κι όταν άρχισε να εκδίδει τους πρώτους νόμους, ξάφνιασε ακόμα και τους ψηφοφόρους τους αφού δεν αναγνώριζαν απολύτως τίποτα από το προεκλογικό πρόγραμμα. Έτσι άρχισαν μερικοί να αντιλαμβάνονται ότι η μοναδική αλλαγή που θα ζούσαν θα ήταν η αλλαγή του προγράμματος πριν και μετά τις εκλογές. Δεν είχαν καταλάβει ότι το μόνο που ήθελε το σύστημα τους σκότους και η άχρωμη βαρβαρότητα ήταν η εξουσία. Αδιαφορούσε για την κυβέρνηση διότι η εξουσία του έπρεπε να είναι απόλυτη. Τα κτήνη είχαν πάρει όλες τις θέσεις εξουσίας και οι φαρισαίοι του κενού δικαιολογούσαν κάθε πράξη τους. Και οι αναγγελίες έμοιαζαν με αγγελίες της εφημερίδας που ήταν πια η επίσημη της κυβέρνησης.