Δημιούργησε μία ομάδα κρούσης με άλλους απαγορευμένους για να υλοποιήσουν το έργο. Αυτή λειτουργούσε με το βαθύ νευρωνικό δίκτυο κι επικοινωνούσε ταυτόχρονα ανοιχτά για να δώσει το παράδειγμα της αντίστασης και κλειστά για να μην υποστεί υποκλοπές από το σύστημα. Άρχισε τις επαφές με τα πέντε δάκτυλα όποια και να ήταν η απόσταση που τους χώριζε διότι σκεφτόταν τοποστρατηγικά και χρονοστρατηγικά. Ο στόχος ήταν οι επαφές να γίνουν σχέσεις και το όραμα οι σχέσεις να γίνουν δεσμοί, ικανοί να παλέψουν ενάντια σε αυτή την άχρωμη βαρβαρότητα. Τα κείμενα που έγραφαν άγγιζαν όλους τους φορείς σε διάφορες χώρες για να υπάρξει ένα συμμαχικό πλαίσιο. Διότι τα Ανθρώπινα Δικαιώματα δεν ήταν μόνο μια πολυτέλεια των δημοκρατιών αλλά τα αναγκαία στοιχεία της έκφρασης της ανθρωπιάς της Ανθρωπότητας. Ήταν εργαλεία και τα είχε ήδη χρησιμοποιήσει στη Geneva και στη New York. Δεν ήταν μόνο μία θεωρία. Υπήρχαν κι άλλοι λαοί που υπέφεραν αλλά όχι με αυτόν τον βάρβαρο τρόπο κι έπρεπε να μάθουν για την φρικτή εσορία. Μόνο τότε θα έκαναν το καθήκον τους στα Ηνωμένα Έθνη. Μόνο τότε οι κυρώσεις θα είχαν έναν αντίκτυπο και θα άλλαζαν τη ζωή των ανθρώπων λόγω πιέσεων κατά της βαρβαρότητας. Μόνο τότε το σύστημα θα αναζητούσε την επιβίωση του και θα προσπαθούσε να σωθεί ακόμα κι αν έπρεπε να προδώσει τη βάρβαρη ιεραρχία του. Διότι τα δάκρυα και ο πόνος για τα θύματα δεν άλλαζαν τίποτα. Τα βάσανα των ανθρώπων και τα βασανιστήρια των Υπηρετών της Ανθρωπότητας συνέχιζαν ανένδοτα. Είχε στο μυαλό τους Δίκαιους του Camus και ήξερε τι θα έκαναν αν ήταν αντιμέτωποι του ίδιου προβλήματος. Η στρατηγική θα ήταν πιο βαθιά αλλά θα είχε τον ίδιο σκοπό, την απελευθέρωση ενός λαού.