Είχε γράψει για πολλές επιχειρήσεις… Για τη Νέμεση, για τη Βαλκυρία και για άλλες που ήταν άγνωστες στο ευρύ κοινό. Ήξερε ότι αυτή η προσέγγιση ήταν ακραία κι αποτελούσε το τελευταίο χαρτί της Ανθρωπότητας όταν βρισκόταν αντιμέτωπη με βάρβαρες καταστάσεις που δεν είχαν άλλη ορθολογική λύση. Μίλησε και για αυτή, σε υψηλό επίπεδο, αλλά και πιο νότια. Έπρεπε να δημιουργηθεί το απαραίτητο εργαλείο. Ήταν παίγνιο ζωής και θανάτου. Το ματ ήταν απαραίτητο ακόμα κι αν έπρεπε να φτάσουμε στο επίπεδο του Αρμαγεδδών. Όμως, η ομάδα δεν είχε μόνο μια ειδικότητα. Δεν ήξερε μόνο από σκακιστική προσέγγιση. Λειτουργούσε άνετα και με την προσέγγιση του Go. Κι ήταν σε φάση Tsumego. Ακόμα και το Shogi έλεγε το ίδιο: Tsumeshogi. Μπορεί η θυσία να ήταν απαραίτητη για να επιτευχθεί ο στόχος. Αλλά αυτό ήταν το θέλημα της Ανθρωπότητας. Κι οι υπηρέτες της ομάδας ήταν έτοιμοι όχι μόνο για την τελική επίθεση, αλλά και για τις κινήσεις αντιπερισπασμού. Έτρεξαν πολλά σενάρια με την βοήθεια της υπερδομής που κατάλαβε άμεσα ποια θα ήταν η εμπλοκή και πώς θα λειτουργούσαν οι θυσίες σ’ ένα στρατηγικό μείγμα που είχε ένα μοναδικό στόχο. Η βόμβα ήταν έτοιμη να απενεργοποιήσει το αίνιγμα. Είχε μάθει από το παρελθόν και δεν είχε ξεχάσει απολύτως τίποτα. Κι αν η ιστορία ήταν γεμάτη πληγές, δεν είχε πεθάνει. Έτσι συνέχιζε μαζί τους τον σχεδιασμό της αντεπίθεσης, που θα ήταν πολλαπλή, για να ενεργοποιήσει διακλαδώσεις όπου ο καθένας θα έπαιζε τον ρόλο του. Δεν θα έσωζαν μόνο τους αθώους, δεν θα δικαίωναν μόνο τα θύματα, δεν θα βοηθούσαν μόνο τους Δίκαιους, δεν θα υποστήριζαν μόνο τους Υπηρέτες της Ανθρωπότητας, αλλά θα εκτελούσαν την αποστολή τους έως το τέλος. Η απόφαση είχε παρθεί και το Δικαστήριο είχε καταδικάσει τη γενοκτονία. Έτσι για τον γενοκτόνο υπολόγισε την τελευταία του καρέκλα όπου θα ζούσε από κοντά τον θάνατο της πέτρας για να σωθεί η Ανθρωπότητα.