Φωτεινή: Το βάθος είναι πιο κοντά στην αλήθεια; Ακόμα κι αν υπάρχει ήδη στις λέξεις;

Σκοτεινός: Όχι ! Το βάθος κάνει πιο φωτεινή την Αλήθεια

αλλά είναι πάντα η ίδια. 

Η σκοτεινή είναι για τους σπάνιους.

Η φωτεινή είναι για όλους.

Βλέπουν τον ήλιο της νύχτας.

Κοιτάζουν τον ήλιο της ημέρας.

Αλλά ο ήλιος είναι πάντα ήλιος.

Φωτεινή: Α! Πω, πω Δάσκαλε !

Οι ήλιοι της νύχτας για τους σπάνιους

που βλέπουν και στο σκοτάδι…

της ημέρας για όλους…

Άρα το δάνειο που γίνεται ιδανικό,

είναι δύο λέξεις που ανήκουν στους ήλιους της νύχτας.

Σκοτεινός: Και τώρα ξημέρωσε.

Φωτεινή: Δεν ήξερα ότι η νύχτα έχει τόσο φως.

Σκοτεινός: Και η μέρα τόσες σκιές…

Φωτεινή: Δηλαδή;

Σκοτεινός: Οι σκιές δεν υπάρχουν τη νύχτα.

Φωτεινή: Φαίνονται μόνο την ημέρα.

Σκοτεινός: Το φως της αλήθειας δεν έχει σκιά.