Όλα ξεκίνησαν με μία παρεξήγηση.
Τα θεατρικά, δεν ήταν παράσταση.
Και στο τέλος της παράστασης όταν οι ηθοποιοί έφυγαν μετά τον θάνατο των αθώων εμφανίστηκαν ο Δίκαιοι στη σκηνή.
Μέσα στο σκηνικό του θεατρικού έργου μίλησαν για την ουσία.
Κι αν κάποιος τους άκουγε θα νόμιζε ότι ανέλυσαν το έργο
που μόλις είχαν δει.
Ήταν όμως μετά την εκτέλεση.
Μετά την εγκατάλειψη και την αυτοκτονία.
Τι μπορούσε να είχε μείνει πάνω στην σκηνή;
Τίποτα εκτός από μερικά σκηνικά της τελευταίας πράξης.
Έτσι αποφάσισαν να γεμίσουν το κενό με τη ζωή τους.
Είχαν αντιληφθεί την απουσία του θείου και του ιερού,
έτσι οι πράξεις τους ήταν μορφή αντίστασης.
Ο συγγραφέας είχε γράψει για το παράλογο
που οδηγούσε στον θάνατο.
Κι έπρεπε ν’ αρχίσουν την εις άτοπο επαγωγή για να βρουν τη ζωή.
Ήθελε να ξυπνήσει την κοινωνία κι είχε πεθάνει
πριν ολοκληρώσει το πρόγραμμά του
με τις τρεις τριάδες.
Θα συνέχιζε λοιπόν εκεί όπου είχε σταματήσει
αφού δεν ήταν το τέρμα.
Μάζεψαν την σκυτάλη δίπλα στα κλειδιά του ξενοδοχείου.
Ήταν μια ξεχασμένη ταυτότητα.
Μια πλαστή; Όχι.
Μία λαθραία; Όχι.
Μία νεκρή; Ναι.