Ποιος να πιστέψει ότι είχε αρχίσει η πολυκυκλικότητα;
Η εξήγηση της παρεξήγησης.
Κι όλα αυτά σ’ ένα θέατρο… Σε μια θεατρική παράσταση…
όπου πολλοί είχαν χειροκροτήσει δίχως να ξέρουν
ότι κυκλοφορούσαν σ’ ένα κοιμητήριο.
Με το τέλος της παράστασης, δεν έκλαψαν.
Δεν κατάλαβαν το μήνυμα της ανθρωπιάς.
Άλλωστε δεν είχαν πληρώσει τη θέση τους για αυτό.
Ήθελαν απλώς να διασκεδάσουν, να ψυχαγωγηθούν με τους θανάτους και τα εγκλήματα,
μέσα στην αρένα του παράλογου
ζήτησαν να δουν το τέλος δίχως να τους αγγίξει.
Οι Δίκαιοι ήταν ήδη εδώ.
Είχαν έρθει από άλλη αποστολή.
Επηρεασμένοι από τους Δαιμονισμένους που καταπολεμούσαν
και τους Δημιουργούς που ζούσαν.
Ο συγγραφέας ήταν νεκρός σαν τον προηγούμενο.
Όμως το έργο έπρεπε να συνεχιστεί, λες και ήταν παράσταση.
Βγήκαν από το θέατρο.
Κι έγινε η διασπορά στην πόλη.
Ο καθένας επέλεξε ένα κλαδί πολυκυκλικότητας.
και η διακλάδωση άρχισε.
Στο μονοπάτι του φωτός μέσα στη νύχτα άναψαν οι ήλιοι.
Δύο από αυτούς συνομίλησαν σιωπηλά.
Είχε διαβάσει τι είχε γράψει πριν από χρόνια
και τώρα έβλεπε ζωντανά τη μνήμη μέλλοντος.
Όμως μόλις είχε συνειδητοποιήσει ότι έγραφε ιστορία.
Και δακτυλογραφούσε
την Ιστορία του Μέλλοντος.