Πριν συνεχίσουν θυμήθηκαν έναν παλιό δίσκο
όπου ακουγόταν ο συγγραφέας κι ένα απόσπασμα του θεατρικού έργου.
Ήταν βαθιά μέσα στις σκέψεις τους, τουλάχιστον σε όσους δεν είχαν ξεχάσει.
Είχε αυτό το κόκκινο και το μαύρο, με τη φωτογραφία του συγγραφέα.
Τον ξανάκουσαν για να θυμηθούν τις λεπτομέρειες του παρελθόντος
και τις ενδείξεις για το μέλλον.
Είχε μάλιστα την αγαπημένη τους σκηνή
σ’ εκείνο το κρύο δωμάτιο
με το κρεβάτι
από το οποίο έπρεπε να σηκωθείς
αν διάβαζες
για να σβήσεις το φως.
Στο ίδιο δωμάτιο είχε εμφανιστεί και το δηλητηριασμένο τσάι.
Μετά τη συζήτηση όπου όλα παίχτηκαν ανάποδα
για να ζήσει ορθολογικά η παρεξήγηση
λόγω παράλογου που έγινε άτοπο
μετά τον θάνατο.
Δεν ήταν μόνο θέμα αδικίας.
Υπήρχε και ο προβληματισμός της ανθρωπιάς.
Διότι η συνήθεια την είχε ισοπεδώσει…
Το έγκλημα από συνήθεια τους θύμισε τη γενοκτονία
όπου κάποιος σκοτώνει δίχως δεύτερη σκέψη
επειδή του το είπαν
κι εκτέλεσε την εντολή.
Όχι ο κόσμος δεν μπορούσε να είναι τόσο μαύρος.
Κι όμως στην κατηφόρα της κοινωνίας
όλα οδηγούσαν σε αυτό το χρώμα.
Έπρεπε λοιπόν να γίνει η απελευθέρωση των πάντων
αλλιώς θα τους βασάνιζε η βαρβαρότητα.