Η προστασία των αθώων ήταν προτεραιότητα.
Κι αν η προσπάθεια ήταν τεράστια
ήταν ακόμα πιο σημαντικό να γίνει
κι αν υπήρχε δυσκολία να το φανταστούν
ότι το ζούσαν ήταν η ουσία.
Έτσι ο καθένας αναλάμβανε αυθόρμητα τις πράξεις που έπρεπε να κάνει.
Ακόμα και το Πάτερ Ημών θα το έλεγε πολυκυκλικά
για να ηρεμήσουν αυτοί που πονούσαν.
Ακόμα και να κουβαλήσει πέτρες θα το έκανε για ανθρώπους
αφού ο τρούλος της εκκλησίας ήταν ο ουρανός.
Η μη προστασία των αθώων θα ήταν παράλογη
για τους Δίκαιους που ήξεραν το θέλημα της Ανθρωπότητας.
Και μέσω του θεάτρου έβλεπαν τη ζωή
και την αξία της
γιατί ζούσαν πολλές μαζί
σαν τις αποστολές που εκτελούσαν αυθόρμητα
όταν έβλεπαν τη βαρβαρότητα να πλησιάζει
τους αθώους.
Το κείμενο είχε μέσα του και υποκείμενα.
Αυτά έπρεπε να βοηθήσουν
ακόμα κι αν δεν το ζητούσαν
γιατί δεν ήξεραν ότι τα κτήνη τους καταπατούσαν.
Τα χοντρά βιβλία προστάτευαν τα μικρά.
Πέρα από την παρεξήγηση
υπήρχαν οι δαιμονισμένοι…
Το άλλο κείμενο μιλούσε για την αντίσταση των Δίκαιων
ενώ στο επόμενο ήταν αργά.
Το επόμενο θέατρο θα ήταν πιο παλιό,
και πιο μεγάλο για ν’αγκαλιάσει το μικρό.
Σαν ματριόσκα της ανθρωπιάς.