Πάνω στη σκηνή έβλεπαν πώς λειτουργεί μια παρέα
που ήθελε να πάρει την εξουσία όχι για να κυβερνήσει
απλώς για να σκορπίσει την καταστροφή,
για να δικαιωθεί με οποιοδήποτε τρόπο.
Το κοινό κοίταζε χωρίς να βλέπει
ότι ήταν μια από τις απάνθρωπες συνιστώσες
που είχε επιλέξει η πλειοψηφία
για να την αντιπροσωπεύει.
Έτσι ενώ έβλεπε το ακραίο και το γελοίο της παράστασης
ξεχνούσε το μήνυμα του νεκρού συγγραφέα.
Και δεν συνειδητοποιούσε ότι το θέαμα
κατηγορούσε και καταδίκαζε
αυτά τα στοιχεία της βαρβαρότητας.
Όταν αυτές οι παρέες ήταν μαζί δεν φαινόταν
το αίσχος της μονάδας
κι έδινε την εντύπωση στους άσχετους
ότι ήταν το σύστημα της αλλαγής.
Όμως αυτή η αλλαγή ήταν απλώς η καταστροφή.
Διότι μέσα της είχε το απάνθρωπο στίγμα.
Εκείνο που προκάλεσε ακόμα και γενοκτονία
όταν οι διωγμοί δεν επαρκούσαν
για να επιβληθεί το σύστημα πάνω στους αθώους.
Και τώρα προσπαθούσε και πάλι να δυναμώσει
με την αδράνεια της μάζας.
Ο λαός χωρίς έξυπνη ιστορία ήταν ευάλωτος
γιατί δεν ήξερε από ρητορική
και προπαγάνδα.
Ο λαός ζούσε μόνο με την αλήθεια
αυτή προστάτευε την ομορφιά που θα έσωζε τον κόσμο.
Και αυτοί που έβλεπαν ήξεραν
ότι το παρελθόν δεν πέθανε.