Φωτεινή: Όταν είδα τη σιωπή… Σκεφτόμουν αν έστω πλησιάζω το “μοντέλο” του μαθητή ενώ είμαι τόσο κοντά…
Δάσκαλος: Καταλαβαίνω.
Φωτεινή: Δεν ξέρω αν είναι κακό που το σκέφτηκα…
Δάσκαλος: Δεν είναι κακό.
Φωτεινή: Κι Εσείς μου το λέτε δεύτερη φορά.
Δάσκαλος: Για να πιστέψεις και στον εαυτό σου.
Φωτεινή: Ακούω τον Λόγο σας, Δάσκαλε.
Δάσκαλος: Το ξέρω, μαθήτρια.
Φωτεινή: Διότι ξέρω ότι ακόμα κι αν δεν βλέπεις το όλο την ώρα που γίνεται, αν το κάνεις έως το τέλος…
Μετά απλώς θα το ζήσεις…
Δάσκαλος: Το ζεις ήδη.
Φωτεινή: Αυτό δεν βλέπω, Δάσκαλε.
Δάσκαλος: Η βοήθεια της βοήθειας φαίνεται στους άλλους.
Φωτεινή: Σας νιώθω πλάι μου.
Δάσκαλος: Εκεί είναι η θέση μου για όλους.
Κυριακή: Γι’ αυτό είστε τεράστιος, είστε ταυτόχρονα για όλους… Το Φως για όλη την Ανθρωπότητα.
Δάσκαλος: Καμία σκιά.
Φωτεινή: Κανένας πίσω.