Η βαρβαρότητα δεν είχε υπολογίσει τη δύναμη της πίστης και τη σκέψη της Ανθρωπότητας. Νόμιζε ότι η πόλη ήταν εγκαταλειμμένη από τους πάντες. Είχε ξεχάσει τους πιστούς, αυτούς τους σπάνιους ανθρώπους που δεν πίστευαν απλώς, αλλά είχαν κρατήσει την ανθρωπιά τους και μέσα στη φρίκη. Οι μαύρες σημαίες δεν είχαν σβήσει αυτό το φως. Ήξεραν όλα τα βάσανα της σταύρωσης, αλλά δεν είχαν ξεχάσει το φως της ανάστασης. Από αυτούς τους πιστούς άρχισε η αντίσταση. Έμαθαν να κρύβουν τους αθώους, να μετακινούνται μέσα στη νύχτα, να βλέπουν τους ήλιους, να επιβιώνουν μέσα στο παράλογο, γιατί γνώριζαν ότι η συνειδητοποίηση του άτοπου ήταν μορφή απελευθέρωσης. Ενάντια στο σύστημα της βαρβαρότητας είχαν κλέψει τα κεφάλια και μετά την αποκαθήλωση είχαν θάψει με σεβασμό τους νεκρούς. Διότι η αντίσταση άγγιξε πρώτα τους νεκρούς. Το σύστημα δεν άντεχε αυτές τις πράξεις ανθρωπιάς. Διότι έβλεπε χειροπιαστά ότι ακόμα και η γενοκτονία, όσα θύματα κι αν προκαλούσε, δεν κατάφερνε να δολοφονήσει την ανθρωπιά και μέσω της αντιλαμβανόταν ότι η Ανθρωπότητα είχε περάσει στο στάδιο της αντεπίθεσης. Διότι κανείς δεν είχε δικαίωμα να καταστρέψει τους ιερούς χώρους, τους άγιους τόπους, μόνο και μόνο επειδή ήθελε να κυριαρχήσει πάνω στους πάντες. Όμως το πλήγμα για τη βαρβαρότητα δεν ήρθε από τους αθώους όσο και να πάλευαν με αξιοπρέπεια. Το πλήγμα δόθηκε από τους Δίκαιους. Ένα ολόκληρο τάγμα δικαιοσύνης ήρθε να την καταπολεμήσει. Μόνο τότε έπεσαν οι πρώτες μαύρες σημαίες.