Ήταν η πρώτη φορά που άκουγε τέτοια κατηγορία. Ποτέ πριν δεν είχε διανοηθεί ότι κάποιος θα το θεωρούσε καταδικαστέο, αλλά η κοινωνία ήταν έτσι δίχως γνώσεις και κακομαθημένη γιατί πάντα έλεγαν τα μέλη της μεταξύ τους, ότι είχαν δίκιο, κι επειδή αποτελούσαν την πλειοψηφία λειτουργούσαν σα να ήταν ένα κόμμα δίχως άλλο να του αντισταθεί, μια κυβέρνηση δίχως αντιπολίτευση. Έτσι η κοινωνία που ήταν πνιγμένη μέσα στο λίπος των εκφυλισμένων παρατσουκλιών και των κατηγοριών της βαρβαρότητας, είχε άποψη και την έλεγε δυνατά, με θράσος χωρίς ενοχές ούτε τύψεις. Έκανε σα να μην ήξερε ότι οι καταλήξεις των επιθέτων είχαν δοθεί από τους βάρβαρους για να ξεχωρίζουν τα θύματα. Και οι απόγονοι δεν ήξεραν ότι το επίθετό τους είχε το στίγμα της φρίκης στην κατάληξή τους. Ήταν μάλιστα περήφανοι γιατί θεωρούσαν ότι δήλωνε την περιοχή της καταγωγής τους, ενώ η αλήθεια ήταν ότι όλη η περιοχή τους, δεν ήταν παρά ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης για την βαρβαρότητα, και γι’ αυτό τον λόγο υπήρχαν αυτές οι ονομασίες, για κανέναν άλλο. Όσο για τα επίθετα που δεν είχαν χαρακτηριστεί ήταν απλώς παρατσούκλια που είχαν εκφυλιστεί με την πάροδο του χρόνου. Έτσι είχαν γίνει επίσημα ενώ στην ουσία δεν είχαν καμία ρίζα. Αλλά ποιος ήξερε τέτοιες λεπτομέρειες μέσα στην κοινωνία και ποιος ήθελε να τις ακούσει; Οι μόνοι που ήξεραν την αλήθεια, δεν άνηκαν στην κοινωνία αλλά μόνο και μόνο στην Ανθρωπότητα. Αυτοί λοιπόν ήξεραν την αξία της ελευθερίας, διότι ποτέ δεν είχαν μολυνθεί από την βαρβαρότητα. Και συνεχώς βοηθούσαν τους αθώους ν’ απελευθερωθούν από τα στίγματα της φρίκης, της γενοκτονίας, της βαρβαρότητας. Μόνο έτσι η ζωή τους αποκτούσε νόημα για το μέλλον, μόνο έτσι υποστήριζαν την ανέλιξη και σε κάθε αλλαγή φάσης την έβλεπαν που προετοίμαζε την αλλαγή κύκλου. Διότι και η Ανθρωπότητα ήταν χωρίς επίθετο!