Η αίθουσα ήταν σκοτεινή, αλλά τα λευκά κεφάλια κυριαρχούσαν. Δεν είχαμε αργήσει, ήμασταν στην ώρα μας, αλλά αυτά ήταν ήδη καθισμένα. Καθίσαμε κι εμείς με τον Lamberto, αλλά κανείς δεν μας μιλούσε και δεν ξέραμε πώς να παρουσιαστούμε, διότι οι άλλοι δεν ήξεραν ότι μας περίμεναν, έτσι αποφασίσαμε να φύγουμε διακριτικά. Αφού έγινε, μιλήσαμε μεταξύ μας για τη στρατηγική που έπρεπε ν’ ακολουθήσουμε για να ξαναμπούμε και να μας αναγνωρίσουν δίχως να μας ξέρουν οπτικά. Όταν βρήκαμε τη λύση, μπήκαμε βιαστικά και κατευθυνθήκαμε προς το τραπέζι του ομιλητή, ακουμπήσαμε τα πράγματα μας και περιμέναμε την αντίδραση. Στην αρχή κανείς δεν κινήθηκε. Παύση. Σιωπή. Το σχέδιό μας δεν φαινόταν να λειτουργούσε, ο Lamberto πήγε και κάθισε στο κοινό σιωπηλός, άλλωστε εκείνη την εποχή δεν ήξερε καλά γαλλικά για να τους απευθύνει το λόγο με άμεσο τρόπο. Μόνο μετά σηκώθηκαν τα λευκά κεφάλια της πρώτης σειράς για να μας υποδεχτούν με μεγάλα χαμόγελα. Είχαν καταλάβει, επιτέλους, ότι ήμασταν οι ομιλητές και τα μέλη του Ιδρύματος Louis de Broglie ηρέμησαν. Η διάλεξη θα άρχιζε στην ώρα της, αφού ο καλεσμένος είχε φτάσει. Έτσι γνωρίσαμε τον Πρόεδρο του Ιδρύματος του Georges Lochak, στον οποίο μας είχε συστήσει ο Roger Boudet. Τότε μιλήσαμε για την μορφοκλασματική ανάλυση και τα σύνολα μερικής διάταξης στην Σχετικότητα για να τα συνδέσουμε με τα διαγράμματα του Richard Feynman. Ήμασταν εκεί στο Παρίσι στις 16 Δεκεμβρίου του Σωτήριου Έτους 1991 και το κείμενό μας δημοσιεύτηκε στα Αρχεία του Ιδρύματος το 1994.