Αλεξία: Εδώ τελειώνει ο κόσμος της ομορφιάς.
Θεανώ: Πάνω στο ναό;
Αλεξία: Κάτω από τον ουρανό.
Θεανώ: Εκεί που το λευκό αγγίζει το γαλάζιο;
Αλεξία: Γιατί έσπασαν την ομορφιά; Αυτό θέλεις να μάθεις;
Θεανώ: Ναι, γιατί;
Αλεξία: Αυτό σκέφτηκα την πρώτη φορά που ήρθα.
Θεανώ: Και τώρα;
Αλεξία: Ξέρω!
Θεανώ: Πες μου. Θέλω να μάθω.
Αλεξία: Οι ομορφιές είναι πάντα σπασμένες. Μόνο έτσι τις αντέχει η κοινωνία.
Θεανώ: Συγγνώμη.
Αλεξία: Γιατί μου ζητάς συγγνώμη;
Θεανώ: Δεν ήθελα να σου το θυμίσω.
Αλεξία: Δεν μπορώ να το ξεχάσω. Δεν πρέπει.
Θεανώ: Και οι γραφές;
Αλεξία: Είναι τα ίχνη του ανύπαρκτου λαού.
Θεανώ: Θέλω να τις διαβάσω…
Αλεξία: Γι’ αυτό τις θυμάται το μάρμαρο. Είναι η μνήμη του λευκού.
Θεανώ: Και οι πληγές του γαλάζιου.
Αλεξία: Ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σου.
Θεανώ: Γιατί;
Αλεξία: Γιατί δεν έχω κανένα άλλο από σένα.
Θεανώ: Γι’ αυτό μ’ έφερες εδώ;
Αλεξία: Έπρεπε ν’ ακούσεις τις πέτρες.
Θεανώ: Τις ακούω μαζί σου.
Αλεξία: Εδώ κρύβεται η ανθρωπιά μας.
Θεανώ: Μέσα στο ναό;
Αλεξία: Ο ναός είναι η ανθρωπιά μας.
Θεανώ: Κάτω από τον ουρανό.
Αλεξία: Και πάνω από τη θάλασσα.
Θεανώ: Μία λευκή γραμμή.
Αλεξία: Γεμάτη πληγές.
Θεανώ: Έτσι είναι η ρωμιοσύνη.
Αλεξία: Αυτό είπε ο Δάσκαλος.
Θεανώ: Και τι άλλο είπε;
Αλεξία: Είπε ότι γι’ αυτή πρέπει να παλέψουμε με τη λήθη και την αδιαφορία.
Θεανώ: Η ρωμιοσύνη δεν είναι τίποτα άλλο.
Αλεξία: Δεν έχουμε άλλο δώρο.
Θεανώ: Και το δέντρο;
Αλεξία: Δείχνει το βάθος.
Θεανώ: Το βάθος του ύψους.
Αλεξία: Το βάθος της αντίστασης.
Θεανώ: Η αντίσταση της ομορφιάς.
Αλεξία: Δεν ήξερα ότι μπορεί ν’ αντισταθεί.
Θεανώ: Αν δεν μπορούσε, δεν θα τη βλέπαμε.
Αλεξία: Έχεις δίκιο.
Θεανώ: Γι’ αυτό ο Δάσκαλος είναι τόσο άσχημος;
Αλεξία: Ασχολείται με τους άλλους.
Θεανώ: Δηλαδή μόνο με την ομορφιά.
Αλεξία: Τη σπασμένη ομορφιά.
Θεανώ: Βλέπει τους ανθρώπους όπως το ναό.
Αλεξία: Ένα ασήμαντο λευκό ανάμεσα στα γαλάζια της ουσίας.
Θεανώ: Όμως αυτό το ασήμαντο είναι όλη η ανθρωπιά μας.
Αλεξία: Όλη η ανθρωπότητα.
Θεανώ: Είμαστε τόσο εύθραυστοι;
Αλεξία: Όσο αντέχει για μας.
Θεανώ: Είδες τον ήλιο ανάμεσα στους στύλους;
Αλεξία: Είναι παντού, αλλά μόνο εκεί τον βλέπουμε.
Θεανώ: Όπως τον Δάσκαλο.
Αλεξία: Και τη φωτιά του ωκεανού.
Θεανώ: Θέλω να μείνουμε εδώ.
Αλεξία: Δεν γίνεται.
Θεανώ: Μα, γιατί;
Αλεξία: Δεν θα αντέξουμε περισσότερο την ομορφιά.
Θεανώ: Πρέπει να πεθάνουμε τώρα;
Αλεξία: Τώρα είμαστε έτοιμες. Πρέπει να πάμε στη θάλασσα.
Θεανώ: Τώρα;
Αλεξία: Πρέπει να προλάβουμε.
Θεανώ: Τι πράγμα;
Αλεξία: Την αρχή του κόσμου.
Θεανώ: Όταν ξημερώνει.
Αλεξία: Μετά το δειλινό των θεών.
Θεανώ: Είσαι σίγουρη;
Αλεξία: Είναι το μόνο που θέλω. Θέλω ν’ αγγίξω πρώτα τις πληγές της πέτρας.
Θεανώ: Για τη γραφή της ιστορίας;
Αλεξία: Για την ανάγνωση.
Θεανώ: Εκεί έγραψε ο Δάσκαλος;
Αλεξία: Εκεί σκέφτηκε τον επόμενο κόσμο.
Θεανώ: Δείξε μου το μέρος.
Αλεξία: Δεν υπάρχει εδώ.
Θεανώ: Μα, πού είναι τότε;
Αλεξία: Μόνο εκεί.
Θεανώ: Πήγαινε με κι εμένα.
Αλεξία: Έλα μέσα του.
Θεανώ: Πόσα χρώματα αντέχει το λευκό;
Αλεξία: Την αθωότητα και τη δικαιοσύνη.
Θεανώ: Έρχομαι.
Αλεξία: Φύγαμε.