Μια από τις επιπτώσεις της Συνθήκης Βερολίνου του 1878 ήταν και η υπογραφή στις 15 Οκτωβρίου 1878 της Σύμβασης Χαλέπας. Αποτελούσε ουσιαστικά μια υποχρέωση από την Οθωμανική Αυτοκρατορία επειδή έχει ηττηθεί από την Ρωσική Αυτοκρατορία. Έτσι οι Μεγάλες Δυνάμεις της επέβαλλαν να κάνει διοικητικές μεταρρυθμίσεις σε όλες τις επαρχίες της Ευρώπης που ήταν υπό την κατοχή της εκείνη την εποχή. Μια από αυτές ήταν η Κρήτη. Με άλλα λόγια η Σύμβαση Χαλέπας δεν προέρχεται από έναν τοπικό αγώνα παρόλο που μερικοί προσπαθούν να το παρουσιάσουν με αυτόν τον τρόπο για να έχουν τοπικά οφέλη. Είναι μόνο και μόνο το αποτέλεσμα των επιπτώσεων μιας διεθνούς Συνθήκης που έγινε στο Βερολίνο λόγω διαιτησίας του Bismarck επί του Ρωσο-Τουρκικού πολέμου και του Casus belli της Αγγλίας για τη μη είσοδο των Ρώσων στην Κωνσταντινούπολη. Με αυτή την έννοια είναι η συνέχεια μιας γεωπολιτικής πράξης μεγάλης εμβέλειας που δεν έχει καμιά σχέση με κάποιο τοπικιστικό στοιχείο. Μάλιστα υπήρξε και άμεση παρέμβαση της Αγγλίας, αφού είπε στο Συνέδριο του Βερολίνου δεν ήταν ανάγκη να δοθεί η Κρήτη στην Ελλάδα, παρόλο που δεν αποτελούσε ισχυρό πρόβλημα λόγω της αδυναμίας της Ελλάδας και τελικά πήρε η Αγγλία την Κύπρο ως αντάλλαγμα της μη παρεμβολής της στη διαδικασία ανατροπής της Συνθήκης Αγίου Στεφάνου του 1878 από την Οθωμανική Αυτοκρατορία για να πάρει πίσω το νότιο μέρος της Βουλγαρίας και να έχει πέρασμα στη Βοσνία και την Αλβανία.