Η τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, προσπαθεί να καλύψει το κενό της εξουσίας ως περιφερειακή δύναμη στη Μέση Ανατολή. Επειδή η Τουρκία αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα αφενός και προβλήματα λόγω της παρουσίας στην περιοχή των Αμερικανών και των Ρώσων αφετέρου, πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες για να ενισχύσει το ηθικό των ακραίων ψηφοφόρων εν όψη του δημοψηφίσματος που θα μετατρέψει τον Πρόεδρο σε δικτάτορα με επίσημο τρόπο και μάλιστα μέσω του λαού για να μην φανεί ότι πρόκειται για τεχνητό πραξικόπημα χωρίς να το αντιληφθεί η μάζα της Τουρκίας. Είναι βέβαια μια πρωτοφανή χειραγώγηση που γίνεται με τον πιο βάρβαρο τρόπο, ο οποίος ενεργοποιεί τα ισλαμικά και εθνικιστικά στοιχεία της Τουρκίας. Στο ενδιάμεσο λοιπόν επειδή η επιθετικότητα η πρακτική της Τουρκίας δεν μπορεί να εμφανιστεί με τόσο ξεκάθαρο τρόπο στο Ιράκ και στη Συρία, κάπου πρέπει να φανεί. Είδαμε τις ακραίες αντιδράσεις του Προέδρου της Τουρκίας ενάντια στη Γερμανία και στην Αυστρία επειδή αυτές οι δύο χώρες τον εμποδίζουν να επιβάλλει την προπαγάνδα του στο έδαφος. Και βλέπουμε ότι προκαλεί κινήσεις και ενάντια στην Ελλάδα που αυτή την περίοδο ειδικά δεν απαντά σε τίποτα το ουσιαστικό λόγω ιδεολογικών κολλημάτων. Αυτός λοιπόν ο επικοινωνιακός πόλεμος δίνει την εντύπωση σε πολλούς ότι πρόκειται για κάτι το σοβαρό και το συνδυάζουν μάλιστα και με το πρόγραμμα των γεωτρήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ. Όμως στην τελευταία ποτέ δεν είχαμε τέτοιες εξελίξεις και τόσο δυναμική παρουσία ξένων εταιρειών στα θαλάσσια οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ. Έτσι βλέπουμε ότι η τουρκική επιθετικότητα είναι μια μορφή επικάλυψης της έλλειψης ικανότητας διαχείρισης της κρίσης που παραμένει εσωτερική για την Τουρκία και δεν βοηθά η ένταση που βρίσκεται στο Ιράκ και στη Συρία.