Για να κατανοήσουμε τις χρονικές δυνατότητες της Ανθρωπότητας, θα ήταν συνετό να προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο στη θεωρία των διακλαδώσεων η οποία δημιουργήθηκε από τον Hugh Everett και για την οποία διατύπωσε τα αξιώματα ο Roland Fraïssé. Στην πραγματικότητα, αυτή η θεωρία η οποία λογικά είναι αντίστοιχη με τη θεωρία της κβαντικής μηχανικής, σε πειραματικό επίπεδο, επιτρέπει κι άλλες ερμηνείες όπου οι χρονικές διακλαδώσεις έχουν ένα πραγματικό νόημα. Πέραν της ορθόδοξης θέσης της κβαντικής μηχανικής, μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε μία ερμηνευτική μη άμεση και μη αποκαλυπτική. Η θεωρία των διακλαδώσεων μάς επιτρέπει αν όχι να διαμορφώσουμε το όραμά μας για τον κόσμο, τουλάχιστον να εξηγήσουμε τη δυνατότητα της ερμηνευτικής πολλαπλότητας. Αυτή η πολυμορφία γεγονότων αποδεικνύει κατά τρόπο αποτελεσματικό πόσο πολύ ξεπερνά η νοόσφαιρα τη συμβατική πραγματικότητα. Με αυτόν τον τρόπο, η θεωρία των διακλαδώσεων αποτελεί έξοχο παράδειγμα στο πλαίσιο της έρευνάς μας περί Ανθρωπότητας και Χρόνου. Μας βοηθά να διαισθανθούμε αυτό που ονομάζουμε όραμα. Διότι ορώ σημαίνει σκέφτομαι. Και σκέφτομαι σημαίνει κατ’ ανάγκη αμφισβητώ. Όμως, η κοινωνία δεν μπορεί να επιτρέψει παρά μόνο μία ερμηνεία της πραγματικότητας, εννοείται της δικής της. Άρα, ένα πολυμορφικό παράδειγμα είναι απλά μη αποδεκτό γι’ αυτήν. Δεν απορρίπτει την ουτοπία, αλλά το αδιανόητο. Διότι η ουτοπία είναι μία δύναμη που δεν την προσβάλλει. Ενώ το αδιανόητο, εφόσον έχει επινοηθεί, πέρα από το παράδοξο, δημιουργεί ένα χώρο αντιδικίας αμφισβητώντας την παντοδυναμία της κοινωνίας. Έστω και αν η επιλογή των κλάδων του σύμπαντος είναι αδύνατη a priori, η ύπαρξή τους είναι ήδη πρόβλημα για την κοινωνία διότι το μόνο που επιθυμεί είναι ένα και μοναδικό παρόν. Και πώς θα μπορούσε να αντέξει την ύπαρξη της Ανθρωπότητας μέσα σε έναν πολλαπλό χρόνο; Αυτό το ερώτημα σίγουρα δεν βοηθά στην εξέλιξη της θεωρίας διακλαδώσεων, μα δεν έχει σημασία, εφόσον αυτή αποτελεί ούτως ή άλλως μία συνεισφορά αποκλειστικά και μόνο για τους ανθρώπους. Η ουσία αυτού του παραδείγματος συνίσταται στην ελευθερία που μας προσφέρει να ερμηνεύουμε τα γεγονότα με μία έννοια, όχι κατ’ ανάγκη αυτήν που επιβάλλεται από την κοινωνία. Η ερμηνεία της Ανθρωπότητας είναι αναμφίβολα πιο πολύπλοκη, αλλά είναι η μόνη που μπορεί να εμπερικλείσει τη χρονική γενίκευση. Σύμφωνα με τη μεθοδολογία που όχι απλώς χρησιμοποίησε, αλλά και ανέπτυξε o Alexander Grothendieck, η ανθεκτικότητα της παραστατικής δομής υπολογίζεται από την εμβέλεια των γενικεύσεων. Η Ανθρωπότητα οφείλει να είναι ανθεκτική διότι οφείλει να υποστηρίζει όλους τους πολιτισμούς και να τους διατηρεί για να διαφυλάττει μέσα της τους ανθρώπους, τους απομονωμένους μέσα στη σπανιότητά τους, και να τους ενώνει για να δημιουργεί τα νοητικά της σχήματα έτσι ώστε να καθιστά αποτελεσματική την ανοιχτή δομή της υπερπηδώντας τα εμπόδια των πολυάριθμων κοινωνιών του παρόντος τα οποία χάνονται μέσα στις διακλαδώσεις της θεωρίας των διακλαδώσεων.