Το σύμβολο ήταν εκεί που έπρεπε σαν να περίμενε.
Ήταν η αρχή της πολυκυκλικότητας, η μοναδική ποιότητα…
Έτσι ο κώδικας είχε λειτουργήσει και το πρόγραμμα τρέξει.
Η βροχή δεν είχε αλλάξει το αποτέλεσμα.
Αντιθέτως ήταν το υγρό στοιχείο της απόδειξης.
Είχε γράψει εργοώρες πτήσης.
Και η ανταπόκριση ήταν έτοιμη.
Ήταν μια νέα παρτίδα μόνο που τα κομμάτια
δεν ήταν τοποθετημένα στην αρχική τους θέση.
Υπήρχε η έννοια της συνέχειας ακόμα και από την αρχή.
Αναγνώρισαν το πλαίσιο, το πεδίο, το πεδίο δράσης
και το πεδίο μάχης.
Η Βιέννη είχε πολιορκηθεί
αλλά δεν είχε πέσει όσο είχε τείχη.
Και ποτέ δεν είχε πέσει στην παγίδα των κόκκινων
βαρβαροτήτων.
Το κέντρο δεν έβλεπε ανατολικά.
Η ζώνη επαφής είχε αλλάξει, όχι όμως ο προορισμός.
Έτσι άρχισε το κονσέρτο της σιωπής.
Κάτω από τα σύννεφα της βροχής
για την αναζήτηση των ήλιων της νύχτας.
Το βράδυ είχε ξεκινήσει
ίσα ίσα για ν’ ανάψουν τα φώτα ετοιμότητας.
Τότε απογειώθηκε το αεροσκάφος.