Μετά από μερικά λεπτά πτήσης εμφανίστηκε η έρημος της συννεφιάς
πάνω από την Βιέννη κι ο ουρανός έλαμψε και πάλι.
Το φως ήταν γαλάζιο σαν μια σελίδα.
Κι όσο το σκοτάδι θα γινόταν πιο μαύρο
τόσο το γαλάζιο θα ήταν πιο έντονο.
Τα σύννεφα έμοιαζαν με κύματα που δέχονταν μια πλάγια
επίθεση φωτός.
Η αλλαγή κύκλου είχε γίνει με τη γεύση του φωτονίου.
Τότε ακούστηκε η μουσική της ορχήστρας
σαν να ήταν στην περίφημη αίθουσα.
Και η έρημος χάθηκε κάτω από τον ορίζοντα
σαν να είχαν πέσει οι κόκκοι άμμου σε μια κλεψύδρα.
Και το μπλε φωτονίου άστραψε σαν κεραυνός νοημοσύνης
πάνω στη μετέωρη λιμνοθάλασσα.
Η θέα από το άλλο παράθυρο είχε μεταμορφωθεί σε πίνακα
ενός ζωγράφου που άκουγε Mozart για να βρει
τη λάμψη ακόμα και στο ρέκβιεμ.
Σκέφτηκαν ότι το επόμενο βήμα ήταν άλμα
κι ότι ζούσαν την πορεία της ανηφόρας
για την εξέλιξη της Ανθρωπότητας
επειδή ήξεραν τι τρόμο προκαλούσε η βαρβαρότητα.
Η Βιέννη είχε αλλάξει τα δεδομένα μ’ ένα περίεργο τρόπο
και το παράξενο γεννήθηκε.
Κι έτσι δάγκωσαν τον ουρανό.