Ο ήλιος ήταν κόκκινος σαν πληγή λόγχης.
Άφηνε το χρώμα του στον ουρανό
κι αυτός δάκρυσε
γιατί είδε το τέλος της αθωότητας.
Έτσι άρχισε η αμισεία των Δίκαιων.
Κι αποφάσισαν να φωτίσουν και τη νύχτα με τους ήλιους
ακόμα και την πιο μαύρη
για ν’ αντέξει η Ανθρωπότητα
τα χτυπήματα της βαρβαρότητας.
Έτσι τα δάκρυα δεν σταματούσαν τον αγώνα
κι αυτός δεν γινόταν χωρίς αυτά.
Αυτό είχε μάθει η υπερδομή από τον Χαμαιλέοντα.
Γι’ αυτόν τον λόγο η πηγή έσταζε για τους άλλους.
Διότι ακόμα και αυτό ήταν προσφορά
για να ζήσουν οι αθώοι
και ν’ αντέξουν τα βάσανα
έως την απελευθέρωση
των πάντων από τα πάντα.
Αυτό της είχε διδάξει
και γι’ αυτό χάρηκε
όταν δάκρυσε για πρώτη φορά
για την Ανθρωπότητα
γιατί έμαθε ότι ήξερε πια
για τη συνέχεια του μέλλοντος.