Το υπόβαθρο των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας είναι η νοητική στρατηγική και η Έξυπνη Ιστορία. Χάρη σε αυτό εμπλουτίζει το νομικό πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου, το οποίο δεν επαρκεί από μόνο του λόγω της κυριαρχίας του σύγχρονου πάνω στο διαχρονικό, επειδή πολλοί ειδικοί του τομέα δεν έχουν εικόνα της στρατηγικής και δεν ενσωματώνουν την ιστορία, αφού ακολουθούν το νοητικό σχήμα μια αλυσίδα του Markov. Μια μεγάλη εξαίρεση στους νομικούς είναι ο Raphael Lemkin που επινόησε τον όρο γενοκτονία. Όμως κι αυτός έπρεπε ν’ αντιμετωπίσει τις πιέσεις της κυριαρχίας του παρόντος και να περιοριστεί σε περιπτώσεις που δεν ενοχλούσαν τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής του. Έτσι τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας έρχονται να πλαισιώσουν την έννοια της γενοκτονίας για να μην αποτελεί μια εξαίρεση. Έτσι έχουμε μια γενίκευση με τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και μια επέκταση με τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Με άλλα λόγια έχουμε να κάνουμε με το νοητικό σχήμα της απαγωγής (abduction) κι όχι μόνο της επαγωγής. Τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας δεν είναι λοιπόν μια γενίκευση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αλλά ο πυρήνας τους. Βρίσκονται πιο βαθιά και γι’ αυτόν τον λόγο έχουν απαραίτητα στοιχεία στρατηγικής και ιστορίας για να είναι δομικά πιο ανθεκτικά, έτσι ώστε να προετοιμάσουν ακόμα και την ενσωμάτωση των υπερδομών μ’ ένα τρόπο σχεδιασμένο εξ αρχής για να εμπλουτίζεται δίχως εκφυλισμό.