Στην άκρη της σκηνής, μια από τις νέες κοιτάζει το κοινό…

 Όλγα: Τι όμορφα λουλούδια.
Φωτεινή: Μοιάζουν με ανθρώπους.
Όλγα: Λες και κάθονται σε μια θεατρική παράσταση.
Φωτεινή:  Κοιτούν όλα από την ίδια πλευρά.
Όλγα: Λες να φταίει ο επίμονος κηπουρός;
Φωτεινή:  Ποιος άλλος;
Όλγα: Έχει πολλά καθίσματα…
Φωτεινή:  Το ένα δίπλα από το άλλο.
Όλγα: Τα στρίμωξε.
Φωτεινή:  Όχι τα έβαλε μαζί.
Όλγα: Γιατί τόσο κοντά;
Φωτεινή:  Για να μοιραστούν την μοναξιά τους!
Όλγα: Σαν εμάς δηλαδή.
Φωτεινή:  Δεν είναι το ίδιο πράγμα…
Όλγα: Επειδή μας έβαλε στο περιθώριο η κοινωνία;
Φωτεινή:  Ναι.
Όλγα: Όμως εμείς αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί.
Φωτεινή:  Σωστά.
Όλγα: Κάποιος έβαλε το χεράκι του.
Φωτεινή:  Λες…
Όλγα: Σίγουρα…
Φωτεινή:  Αλήθεια, μανίτσα;
Όλγα: Ξέρω εγώ τι λέω… Σίγουρα αυτός.

Δείχνει με το δάχτυλο τον ουρανό…