Στον ίδιο κήπο, έχουν καθίσει ανάμεσα στα λουλούδια.

Φωτεινή: Τώρα που τα βλέπω από κοντά σκέφτηκα…
Όλγα: Τι σκέφτηκες;
Φωτεινή: Δεν είναι τυχαία έτσι…
Όλγα: Τι εννοείς;
Φωτεινή: Μοιάζουν με δάκρυα…
Όλγα: Μα εσύ δεν έλεγες ότι μοιάζουν με ανθρώπους.
Φωτεινή: Το ένα δεν αντικρούει το άλλο…
Όλγα: Είναι άνθρωποι που κλαίνε…
Φωτεινή: Δεν ξέρω αν είναι αυτοί.
Όλγα: Δεν σε καταλαβαίνω.
Φωτεινή: Άλλος έκλαψε…
Όλγα: Γιατί;
Φωτεινή: Γιατί είδε τη μοίρα.
Όλγα: Ποιος έκλαψε για μας;
Φωτεινή: Ο ίδιος…
Όλγα: Θα μου πεις, ποιος άλλος…
Φωτεινή: Οι άλλοι μας άφησαν στη φτώχεια μας.
Όλγα: Και μας έμεινε μόνο η ομορφιά.
Φωτεινή: Αφού αυτή θα σώσει τον κόσμο.
Όλγα: Κι εμάς;
Φωτεινή: Κοίτα γύρω σου, τι βλέπεις;
Όλγα: Τα κίτρινα λουλούδια, τι άλλο;
Φωτεινή: Είναι τα δάκρυα του χρυσού κεφαλιού.