Η κοινωνία είναι βασισμένη στις έννοιες του κράτους και της βίας. Είναι γι’ αυτόν το λόγο που ο Προμηθέας καταδικάζεται από αυτές τις δύο οντότητες μετά από τη δίκη των θεών, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν την αθάνατη κοινωνία. Εάν, επιπλέον, το κράτος θεωρείται ως το μονοπώλιο της βίας, καταλαβαίνουμε πόσο φυσιολογικό είναι για την κοινωνία να γίνει ένα απολυταρχικό καθεστώς. Ο στόχος της κοινωνίας είναι να αποδεικνύει τη σταθερότητα του κράτους. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, δεν μπορεί να καλλιεργήσει την έννοια του λαού, διότι ο λαός δίνει σημασία στους ανθρώπους, ενώ το μόνο που χρειάζεται η κοινωνία είναι η μάζα. Διότι η σταθεροποίηση του κράτους επιτυγχάνεται με τη χειραγώγηση της μάζας μέσω του κοινωνικού συστήματος. Το κράτος αντιπροσωπεύει την απόλυτη υλοποίηση της κοινωνίας. Μπορεί, λοιπόν, να στηριχτεί σ’ αυτό για να επιβάλει το δόγμα της. Αναδεικνύοντας το κράτος μέσω της γεωγραφικής της οντότητας, η κοινωνία εκμεταλλεύεται την υπεροχή της στο χώρο. Μπορεί, λοιπόν, έχοντας αυτό ως βάση, να ενδυναμώσει τον πυρήνα του συστήματος με το πρόσχημα ότι είναι το μόνο που έχει τη δύναμη να υπερασπίζει και να ελέγχει τα σύνορα. Έτσι η απόλυτη υλοποίηση επιτρέπει όχι μόνο την εδραίωση μίας επίσημης οντότητας, αλλά επίσης την ενίσχυση του αήττητου χαρακτήρα της. Διότι το να επιτίθεσαι εναντίον μιας επίσημης οντότητας σημαίνει την εκ νέου αμφισβήτηση του κράτους και της γεωγραφίας του. Η ιδέα του αήττητου προέρχεται από την απουσία επιθέσεων εναντίον του συστήματος. Και αυτή ακριβώς είναι η επίδραση που ζητά το κοινωνικό δόγμα. Αυτό το φαινόμενο είναι οπωσδήποτε ορατό στη φάση ωριμότητας των απολυταρχικών καθεστώτων. Ενώ προκύπτουν από μια βίαιη ή ανατρεπτική αλλαγή του κράτους, στο στάδιο της ωριμότητας, τα απολυταρχικά καθεστώτα φαίνονται αμετάβλητα. Αυτό επιβεβαιώθηκε ακόμη και ιστορικά κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα όταν τα συστήματα ήταν μαζικά. Φαίνεται, λοιπόν, ότι έχουμε ένα φαινόμενο κρίσιμης μάζας βάσει της οποίας κάθε κοινωνία μετατρέπεται αναγκαστικά σε απολυταρχικό καθεστώς. Μόνο τι γίνεται με τους ανθρώπους σ’ αυτή την αναρρίχηση εξουσίας; Είναι ακριβώς αυτοί που με την αντίστασή τους και τη θυσία τους, θα αμφισβητήσουν τον άτρωτο χαρακτήρα του συστήματος. Η συνείδησή τους να ανήκουν στην Ανθρωπότητα και η σχέση τους με το Χρόνο, τους επιτρέπει να αγωνίζονται εναντίον αυτής της επίσημης οντότητας που αποτελεί το υπόβαθρο του απολυταρχικού καθεστώτος, δηλαδή της κοινωνίας. Είναι μόνο χάρις σ’ αυτούς που το απολυταρχικό καθεστώς μπορεί να καταρρεύσει. Αποτελούν τα σπέρματα της Ανθρωπότητας και του Χρόνου. Ως εκ τούτου, δεν μπορούν να δεχτούν το απαράδεκτο και τη βαρβαρότητα ενός απολυταρχικού καθεστώτος. Και παραδόξως, το σύστημα έχει επίγνωση αυτού του γεγονότος. Άρα, αυτοί οι άνθρωποι θα είναι φυσιολογικά τα πρώτα θύματα αυτού του αγώνα της εξουσίας κατά της ουσίας. Είναι επίσης φυσιολογικά οι πρώτοι δίκαιοι. Χάρις σε αυτά τα σπέρματα, η Ανθρωπότητα μπορεί να αμυνθεί έναντι της κοινωνίας του παρόντος που αρνείται το παρελθόν και το μέλλον. Όλο το πρόβλημα αυτού του αγώνα είναι η ικανότητα των ιδιομορφιών να παράγουν ανωμαλίες ικανές να προκαλέσουν την κατάρρευση των απολυταρχικών καθεστώτων. Μόνο με αυτόν τον τρόπο οι επόμενοι άνθρωποι μπορούν να είναι ελεύθεροι.