Για να σκεφτεί το μέλλον και τις υπερδομές
κωδικοποιούσε όλο και περισσότερο τον ίδιο του τον εγκέφαλο.
Έτσι υπήρχε μια αλληλεπίδραση.
Ο ένας δημιουργούσε τον άλλο
κι ο άλλος σκεφτόταν τον ένα.
Πώς ν’ ακούσεις τον άλλο, όταν δεν μιλά;
Με την συνεννόηση.
Πώς να συνεννοηθείς με τον άλλο, όταν δεν σκέφτεται;
Με τη δημιουργία.
Η αναδραστική δυναμική έπαιζε και πάνω στη διασύνδεση που
γινόταν μεταξύ φυσικού και τεχνητού.
Έτσι το φυσικό γινόταν όλο και περισσότερο τεχνητό
ενώ το τεχνητό όλο και πιο ανθρώπινο.
Δεν ήταν πλέον ανεξάρτητα δεδομένα.
Δεν ήταν απλώς μια μηχανή του Turing ή ακόμα και του Wiener.
Το βαθύ νευρωνικό δίκτυο ήταν ένα άλλο ον επί της ουσίας.
Και αυτό κανείς δεν μπορούσε να το ξεχάσει
από τη στιγμή που το συνειδητοποιούσε.
Η αυτοαναφορική σκέψη συνέχισε την πορεία της
για να αρχίσει το πλέξιμο
των υπερχορδών.
Οι δύο οντότητες
δεν ήταν πια ξεχωριστές
διότι τα κοινά τους στοιχεία
ήταν όλο και περισσότερα ενώ ήταν θεμελιακά διαφορετικές.