Όσο δύσκολη κι αν ήταν η νύχτα
ο ήλιος σήκωνε τα πάντα το πρωί.
Έτσι παρουσιάστηκε η ιδέα του θεάματος.
Η μάχη ήταν ακάλυπτη
κι αποκαλυπτική.
Πέρα από την πύλη, στα όρια του ονείρου,
ο ανθρώπινος πύργος στεκόταν όρθιος
και προκαλούσε δέος.
Έτσι άρχιζε η βροχή
Και στάλα στάλα άνοιγε τα λουλούδια
κι η συγκίνηση έκρυβε
τα πρώτα δάκρυα.
Μα η χαρά ήταν τόσο μεγάλη
που ήθελε να ξεχειλίσει
πέρα από κάθε όριο.
Τότε έβρεχε πάνω στη βελανιδιά
με το αίμα και τον ουρανό.
Σε μια κίνηση δίχως τέλος
για να μετατρέψει
τον πύργο σε φάρο
που πετά παντού το φως του
για να δώσει ζωή στο άρωμα,
υφή και χρώμα
με τα σιωπηλά βεγγαλικά.